Thursday, February 19, 2009
မနက္ေစာေစာစီးစီး ဖုန္းသံတစ္သံၾကားလိုက္ရသည္။
ဖုန္းေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့.....
"အမ ေရ.. သင္တန္းေလးတစ္ခုေလာက္သြားတက္ေပးပါလား"
"အင္း.. ရပါတယ္ ၊ ဘယ္ေတာ့လည္း ၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္နဲ႕တိုက္ရင္ေတာ့ တက္ေပးမယ္ေလ။"
"ဟုတ္ အမ.. သင္တန္းကေတာ့ ေႏြရာသီမွာပါ။"
"ေအာ္ရတယ္ေလ.."
"ဘယ္မွာလည္း"
"........ မွာပါ။"
"ေအာ္ .. ခရီးအေ၀းသြားရဦးမွာေပါ့"
"ဘာအေၾကာင္းလည္းဟဲ့သင္တန္းက"
"human right course"
"အင္း... ေကာင္းလိုက္တာပါလား"
"ဘယ္သူနဲ႕ သြားရမွာလည္း"
"ကို.......... လည္းအဲဒီသင္တန္းတက္မယ္တဲ့"
"ဘာ.... (ေတာ္ေတာ္ေလးက်ယ္သြားတယ္ အဲဒီဘာက )"
"ဘာလို႕လည္း အမ"
"သူနဲ႕ ဆိုရင္ေတာ့ မတက္ေတာ့ဘူး"
"ဘာလို႕လည္းအမ"
"မေၿပာလိုပါ အိုေကေနာ္ မတက္ေတာ့ဘူး"
"ဟုတ္ အမ ရပါတယ္ အမ။ ဒါဘဲေနာ္အမ" ဟုဆိုက ဖုန္းခ်သြားသည္။
အဲဒီလိုလူမ်ိဳးနဲ႕တက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မတက္ေတာ့ တက္ရမည့္သင္တန္း human right course.တူတူတက္ရမည္သူကေတာ ့အေတာ္ကိုစိတ္ပ်က္သြားမည္။
မိန္း ကေလးတစ္ေယာက္ကို ယူမည္ဆိုကာ မိန္းကေလးဘ၀ကို နားမလည္စြာဖ်က္စီးပစ္ခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္နဲ႕ အတူတူ သင္တန္းသြားတက္ရမည္တဲ့ေလ။ ကိုယ္နဲ႕ေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ ဒါေပမဲ့သူ႕အရႈပ္ေတြကိုေၿဖရွင္းေပးခဲ့ရသည္။
အရင္ကေတာ့ ခြင့္လႊတ္ခ်င္လႊတ္မည္။ ေအာ္ လူဆိုတာမွားတတ္တဲ့သေဘာဘဲေလဆိုၿပီးေတာ့။
ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ နာက်ည္းမူေတြ မတရားမူေတြ သစၥာမရွိတဲ့လူေတြကိုေတြ႕လွ်င္ခံႏိုင္၇ည္သိပ္မရွိေတာ့။ ေဒါသက အလိုလိုၿဖစ္လာသည္။ အဲဒီတစ္ေယာက္ႏွင့္သာ ခရီးထြက္ခဲ့လွ်င္၊ သင္တန္းတူတူတက္၇မည္မဟုတ္ လူသတ္မူၿဖစ္လိမ့္မည္။
ေနပါ့ေစေတာ့ စိတ္ခမ္းေနခ်ိန္မွာ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မွာမ်ား အေၿပာင္းအလည္းေလးမ်ားၿဖစ္မလားလို႕စဥ္းစားပါတယ္။
ေစာေစာစီးစီးေဒါသေတြထြက္လိုက္ရသည္။
