Sunday, February 15, 2009
ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားလာၿပီ တစ္ၿဖည္းၿဖည္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားဦးေရ တိုးလာလိုက္တာ အေယာက္တစ္ရာေက်ာ္သြားၿပီ ဒီ၇ြာမွကေလးမ်ားတင္မက ၇ြာနီးစပ္ေတာ္ေတာ္လွမ္းကပါ ကေလးေတြပါလာသည္။
ဆရာမေလးႏွင့္ သူနာၿပဳမေလးတို႕ႏွစ္ေယာက္ အေတာ္ေလးေတာ့ ေပ်ာ္သည္။ အေတာ္ေလးလည္းပင္ပန္းလွသည္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း စိတ္မအီအသာ ၿဖစ္တတ္ေသးသည္။
လူက ပင္ပန္းလာလွ်င္ေဒါသဆိုတာၿဖစ္ေပၚတတ္သည္။စိတ္မရွည္မူေလးေတြပါပါ လာတတ္သည္။
အဲလိုဆိုေတာ့ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္မွာ စိတ္မေပ်ာ္ရြင္စရာေလး ကေန ကသိကေအာက္ၿဖစ္လာသည္။
ႏွစ္ေယာက္သားသတိၿပဳမိသည္။သူတို႕စိတ္ေတြသိပ္မၾကည္ေတာ့ဘူးဆိုတာကိုပါ။
တစ္ေန႕ ဆရာမေလးႏွင့္ သူနာၿပဳဆရာ မေလးတို႕တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ဒီလိုစိတ္ထဲမွာၿဖစ္ေပၚတတ္တာ ဘာေၾကာင့္လည္း၊ ဒီလိုမၿဖစ္ေအာင္ဘယ္လိုထိန္းရင္ ေကာင္းမလည္းေနာ္ဆိုရင္းစဥ္းစားၾကတယ္။
ႏွစ္ေယာက္သားစတင္တုိုင္ပင္ၾကရင္း အေတြးတစ္ခုေပၚလာသည္။ ဆရာမေလးကေၿပာသည္ ငါတို႕မနက္တိုင္းအလုပ္မစခင္ တရားထိုင္ရေအာင္။ ငါ့ဘ၀မွာစံတင္ထားတဲ့ ဂႏၵီဆိုရင္ၾကည့္သူေတာင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ရႈပ္ေနပါ့ေစ တစ္ေန႕မွာ နာ၇ီ၀က္ေလာက္ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ဆိုၿပီး တိတ္ဆိပ္စြာေနတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြၿပန္စဥ္းစားတယ္ အဲဒီကေန စိတ္ဓါတ္ ခြန္အားတစ္ခုကိုသူရတယ္ေလ။
ငါတို႕ကသူ႕ေလာက္ေတာ့ အလုပ္မရႈပ္ဘူး ဒါေပမဲ့စိတ္ဓါတ္ခြန္အားတစ္ခုေတာ့လိုအပ္တယ္ ငါတို႕မနက္ေစာေစာထမယ္ တရားထိုင္မယ္ေနာ္ဆိုကာ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႕စတင္ၾကတယ္ သူတို႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကတစ္ပါးသူအတြက္ဆိုတာဘဲရွိေနေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြဘယ္ လိုဘဲနစ္နာပါေစ။ ၾကိဳးစားထတယ္ ေနာက္ၾကိဳးစားၿပီး တရားထိုင္ရင္း ခြန္အားေတြကိုရယူခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီေန႕မွစ၍သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ေဒါသကိုလည္းထိန္းတတ္လာခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ရဲ႕ အၿပံဳးမ်ားမွာလည္းအရင္ထက္လွပလာလို႕ တစ္ပါးသူအတြက္အားေဆးတစ္ခြက္ပင္ ၿဖစ္ေစေတာ့သည္။
