Sunday, February 15, 2009
၇ြာတစ္ရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာမေလး ရယ္ သူနာၿပုဆရာမရယ္ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေန႕အခ်ိန္ဆိုရင္ သူနာၿပဳဆရာမ ကေက်ာင္းစာေတြကိုလာကူသင္ေပးသလို ညေနေက်ာင္းဆင္းၿပီးရင္ သူ႕ေဆးခန္းေလးမွာ ေက်ာင္းဆရာမေလးက သြားကူလုပ္ေပးတယ္။
အ ဲဒီလိုနဲ႕တစ္ၿဖည္းၿဖည္း စာမသင္တတ္တဲ့ သူနာၿပဳကလည္း စာေတြသင္တတ္လာ၊ ေနာက္ ေဆးမကုတတ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးလည္း၊ ေဆးညြန္းေတြေ၇းတတ္လာ ေဆးေတြလည္း ေပးတတ္လာတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္းႏွီးမူကလည္း တိုင္းတာလို႔မရ ညီအမေတြအလားခင္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ရြာလံုးက ဆရာမေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္ခင္ၾကတယ္။
ဒီဆရာမေလးႏွစ္ယာက္ကလည္း တစ္ၿပံဳးၿပံဳး အေပ်ာ္ေတြႏွင့္ တက္ညီလက္ညီလုပ္ေဆာင္ၾကသည္ေလ။ ရည္၇ြယ္ခ်က္ေတြတူလို႕ေပါင္းလို႕ရတာပါ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက လည္း ဒီဆင္းရဲတဲ့ ရြာသူေတြကို ဘယ္လိုကူညီ၇မလည္းဆိုတဲ့စိတ္ဘဲရွိတယ္ေလ။
ဘြဲ႔ရလို႔ အလုပ္ထြက္လုပ္လို႕ ပိုက္ဆံကိုအိမ္ပို႕ႏိုင္လိမ့္မယ္မထင္နဲ့ အိမ္ကေန လစဥ္ေငြေတာင္းရသည္။ ကိုယ့္အတြက္သံုးတာမဟုတ္ ေက်ာင္းမွာစာအုပ္ မရွိလို႕၊ ေက်ာင္းလာဖို႕ ေက်ာင္း၀တ္စံုေတာင္မရွိလို႕ ေက်ာင္းမလာႏိုင္သူ ကေလးေတြအတြက္၀ယ္ေပးၿခင္းေတြေလ စသၿဖင့္ေပါ့ေနာ္။
သူနာၿပဳဆရာမလည္းအတူတူပါဘဲ သူ႕အကိုက ဆရာ၀န္ ရန္ကုန္မွာ ေဆးခန္းၾကီး ၇ွိသည္ဆိုေတာ့ လစဥ္ သူ႕အကိုဆီက အလႈခံၿပီးေဆးကို အလကားကုေပးေနသည္။ ရြာသူမ်ားရဲ႕ေက်းဇူးတုန္႔ၿပန္လို႕လာေရာက္ေပးေဆာင္ၾကသည္မွာေတာ့ သူတို႕ၿခံမွထြက္ေသာ သီးႏွံ၊ပန္း၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားပင္။ ဆရာမေလးေတြကေတာ့ အလြန္ ေပ်ာ္ၾကသည္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကိုၾကိဳက္တဲ့ဆရာမႏွစ္ေယာက္ ေန႕စဥ္မမုန္းႏုိင္တဲ့ဟင္းလ်ံေတြကေတာ့ ပန္ထေရြေဖ်ာ္ႏွင့္ ဟင္းရြက္ၿပဳတ္ ပါဘဲ။
ေက်ာင္းဆရာမေလးလည္း ေဆးေတြေပးတတ္ ေဆးေတြဆပ္တတ္လာသလို ေဆးေတာင္က်ြမ္းက်င္စြာထိုးတတ္လာခဲ့သသည္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးမွာ ေဆးနည္းေတြ မည္သို႕ပင္တတ္လာပါေစ ေသြးသံရဲရဲ ေတြၿမင္ရင္ေတာ့ထြက္ေၿပးတတ္သည္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းေရခ်ိဳးရင္း ေရခ်ိဳးတာ ရိုးရိုးမခ်ိဳး အၿမင့္မွ ဒိုင္ပင္ထိုးသည္တဲ့ေလ ဘယ္လိုၿဖစ္သည္မသိ ေခါင္းမကြဲဘဲေမးကြဲလာသည္။ အဆီေတြေသြးေတြ ငိုတဲ့မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ေဆးခန္းကိုေရာက္လာသည္။ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ၿပာယာခပ္သြားသည္။
ေဆးရံုပို႔ရေအာင္လည္း ေဆးရံုသြားရန္ အလြန္ေ၀းသည္။ သူနာၿပဳဆရာမေလးကေခါင္းေတာ့ေအးသည္ သူမွာလည္း လက္နက္ကရိယာေတာ့သိပ္မစံုလွ။ ခ်ဳပ္ရန္ေတာ့လိုလာၿပီ ဆိုေတာ့ ခ်ဴပ္မွၿဖစ္မည္ ဆိုေတာ့ သူနာၿပဳဆရာမေလး တစ္ေယာက္ထဲမၿဖစ္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးလည္း ရဲ႕ အကူကို ေတာင္းလာသည္။ ေသြးေၾကာက္ေနေသာ္လည္း ဒါက တစ္ေယာက္ထဲမၿဖစ္ေလ ကူရေတာ့သည္။ သူနာၿပဳဆရာမေလးလည္း အစိမ္းခ်ဳပ္ေတာ့ တာပါဘဲေလ။
ခ်ဳပ္ရိဳးတစ္ၿမွင္စတင္ရင္း သူက လိုအပ္သည့္ထိုးေဆးမ်ားလည္းၿပင္၇မည္ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးလက္ကိုခ်ဳပ္အပ္ကိုထိုးေပးလိုက္ရင္း ဆက္လုပ္ဆိုတဲ့သေဘာေလ ဆရာမေလးမွာလည္း ဘာမွေၿပာခ်ိန္မရ ၿငင္းစရာလည္း အခ်ိန္မရွိေတာ့ သူနာၿပဳမေလး ခ်ဴပ္လက္စကိုဆက္လုပ္လိုက္ပါသည္။ သူ႕ေၾကာက္စိတ္ေတြဘယ္ေပ်ာက္သည္မသိ ေနာက္ေတာ့ သူနာၿပဳက ထိုးစရာရွိတဲ့ေဆးေတြထိုးေပးအၿပီးမွာ ေက်ာင္းဆရာမေလးလည္း ကေလးေလးရဲ႕ကြဲေနေသာေမးေလးကို ေသေသသပ္သပ္ေလး ခ်ဳပ္ၿပီးသြားသည္။
အကုန္လံုးၿပီးလုေတာ့ သူနာၿပဳဆရာမေလးက ေက်ာင္းဆရာမေလးကိုၿပံဳးၿပီးၾကည့္ရင္ ငါေတာင္နင့္ေလာက္မသပ္ရပ္ဘူးတဲ့ေလ။
အဲဒီေန႕မွစ၍ ေက်ာင္းဆရာမေလးလည္း ေသြးကိုမေၾကာက္တတ္ေတာ့ဘဲ လက္ေတြရဲလာသည္။ ခြဲစရာလူမမာေတြကိုေတာင္ သတၱိရွိရွိခြဲလာရဲသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္၇ဲ႕ေစတနာႏွင့္အနစ္နာေၾကာင့္ထင္သည္ လူမမာေတြေတာ္မ်ားမ်ား ကဒီေဆးခန္းေလးကိုလာရင္ ဒီ ဆရာမေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အၿပံုးကိုၿမင္ရင္ကို ဘဲေရာဂါတစ္၀က္ ေပ်ာက္သည္ဆိုဘဲ။
