Wednesday, December 30, 2009
ႏွစ္ေဟာင္းကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရြင္မူေတြနဲ႕ၿပည့္စံုႏိုင္ၾကပါေစလို႕ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ပန္းေတြေၿခြတဲ့လက္ဖ၀ါးႏုမွာ ေသြးစြန္းထင္က်န္....
ႏွစ္ေဟာင္းကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရြင္မူေတြနဲ႕ၿပည့္စံုႏိုင္ၾကပါေစလို႕ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ငယ္ငယ္က ခရစ္စမတ္ဆုိရင္ မိသားစုေတြၿပန္လည္ဆံုေတြ႔ၾကခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ေနရာဘဲေရာက္ေန ေရာက္ေန အိမ္ကိုၿပန္ၾကၿပီး ခရစ္မတ္ပြဲက်င္းပေလ့ရွိတယ္။ မုန္႔ေတြတူတူလုပ္စားၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာေတာ့ အေဖလုပ္တဲ့ကိတ္မုန္႕ကိုစားရတာကိုက အေပ်ာ္ရြင္ဆံုးအခ်ိန္ေလးေတြၿဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့လည္းခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖလုပ္တဲ့ကိတ္ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမစားေတာ့တဲ့အၿပင္ မိသားစုေလးမွာ လူေတြမစံုေတာ့ ေပ်ာ္ရြင္မူတစ္ၿခမ္းပဲ့ေလးနဲ႕ က်န္ရွိတဲ့မိသားစုေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ၿပန္စုၾကတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ အိမ္ရဲ႕အေ၀းမွာ အိမ္ကိုေတာ့လြမ္းေနသည္။ အိမ္ကိုၿပန္ေ၇ာက္ရင္လည္း မစံုလင္ေတာ့တဲ့မိသားစုေလးကိုၾကည့္ပို၀မ္းနညး္ရၿပန္သည္။
ဒီႏွစ္ကေတာ့ အိမ္ကိုသိပ္လြမ္းေနမိသည္။ သီခ်င္းေလးေတြနားေထာင္ရင္ အိမ္အလြမး္ကိုေၿဖရေတာ့မယ္။
ေၿခလွမ္းေတြတက္ၾကြေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြေတာက္ပေနတယ္။ ေပ်ာ္လြန္းလို႕ေလ။
ဟုတ္တယ္ ဒီေန႔ေတာ့ ဘ၀အတြက္ အိမ္မက္ေတြကို အၿပည့္အ၀ၿဖည့္လိုက္ႏိုင္ၿပီ။ေအာင္ၿမင္တဲ့အၿပံဳးနဲ႕ ေက်ာင္းၾကီးကိုေက်ာခိုင္းၿပီး ၿပန္လာခဲ့ၿပီ။
ေဘးနားမွာ ေမာင္က ၿပံဳးလို႕ၾကည့္ေနရင္း မ ရဲ႕လက္ကိုခိုင္မာစြာဆုတ္ကိုင္ေပးထားတယ္။ ေအာင္စရင္းစာရြက္ေလးကိုကိုင္လာရင္း ေရကန္ေဘာင္ေလးနားကိုအေ၇ာက္ ေမာင့္လက္ကိုဆြဲလိုက္ရင္း ကန္ေဘာင္ေဘးနား တူတူထိုင္ေနၾကေနရာေလးမွာ စြင့္ကနဲထိုင္လိုက္တယ္။ ေပ်ာ္ေနတဲ့ မ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး ေမာင္ က မ ပါးေလးကိုလွစ္ကနဲနမ္းလိုက္ရင္း ေမာင့္ပါးေလးကိုလည္းလွစ္ကနဲနမ္းလိုက္မိတယ္။
ေမာင္ၿဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြကိုဒီေန႕ ၿပည့္စံုေအာင္လုပ္ခဲ့ႏိုင္ၿပီ။ ေမာင္ကဘာစကားတစ္ခြန္းမွမေၿပာ ၿပံဳးၿပံဳးၾကီးၾကည့္ေနသည္။ စကားနည္းတဲ့ေမာင္ ကေတာ့ အၿမဲအဲလိုဘဲေလ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာလိပ္ကေလးေတြ ေရကူးေနတာကိုေသခ်ာၾကည့္ၿပီး လာသြားဆို႕ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႕ အိမ္ၿပန္ဖို႔ၿပင္လ္ုက္ၾကတယ္။
ကားေပၚကိုႏွစ္ေယာက္သားေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး တက္လိုက္ၾကၿပီး ကားေမာင္းေနတဲ့ေမာင့္ကို တစ္ေစာင္းအေနအထားမွ ၾကည့္ေနသည္။ ေမာင္က ကားကို ဂရုတစ္စိုက္ေမာင္းေနရင္း မ ဘက္ကိုလွည့္လွည့္ၿပီးၿပံဳးၿပေနေသးသည္။ ကားေလးက တစ္ၿဖည္းၿဖည္းနဲ႕အိမ္နားေရာက္လာၿပီ။ အိမ္ေရွ႕မွာလူေတြစုစု စုစု ႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဘာမ်ားဘာလိမ့္လို႕ ၾကည့္လိုက္ရင္း အေမ ေမာင္ႏွမေတြ တူေတြတူမေတြ စံုလို႕ ၿခံေ၇ွ႕ကေစာင့္ေနၾကတာ။ ကားေလးလည္းရပ္သြားေကာ ေမာင္က မ ပါးေလးကိုလွစ္ကနဲနမ္းလိုက္ရင္း ကားတံခါးလာဖြင့္ေပးတယ္။
အားလံုးဆူညံသြားၾကတယ္။ အေမကလည္း ၿပံဳးလို႕ၾကည့္ေနရင္း မ အနားကိုေၿပးလာၿပီး ေမႊးေမႊးေပးတယ္။ မိသားစုစံုစံုလင္လင္ႏွင့္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ အိိမ္ထဲကို မိသားစုလိုက္မိသားစုလိုက္၀င္သြားၾကၿပီး ကေလးေတြကေတာ့ သူတို႕၀ါသနာပါရာ ကစားပြဲေတြလုပ္ေနၾကတယ္။ ရုပ္ဂွင္ၾကည့္သူကၾကည့္ ကြန္ၿပဴတာဖြင့္သူက ဖြင့္ႏွင့္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေဖးမွာကေတာ့ အမၾကီးတို႕က ခ်က္ဖို႕ၿပင္ေနၾကတယ္။ အကိုတို႕က ဧည့္ခန္းမွာ ေမာင္နဲ႕တူတူစကားေတြေၿပာေနၾကတယ္ အေမကေတာ့ မ လက္ကိုမၿဖဳတ္တမ္းကိုင္ထားရင္း သူ႕ေဘးမွာလာထိုင္ေစရင္းေမးသမၽကိုေၿဖေစတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာမွ အလြန္ေနာ္ ေပ်ာ္စရာအိမ္ကေလး ေအးခ်မ္းတဲ့အေငြ႕အသက္ေလးေတြကိုေႏြးေထြးစြာခံစားရတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ အေမ က ေမာင့္ကိုလွမ္းလွမ္းၾကည့္ရင္းၿပံဳးေနတတ္သည္။ ခဏေနေတာ့ေယာက္မ က အေမာေၿပအေအးလာတိုက္တာ မၿမင္ေတာ့လက္နဲ႕တိုက္လိုက္မိတယ္။ ေရေတြဖြားကနဲ က်တာ မ တစ္ကိုယ္လံုးရြဲကုန္ေရာ
အမေလး ထေအာ္လိုက္သည္။
ဟုတ္ပါ့ ညက စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ဖန္ခြက္ကိုတိုက္မိၿပီး ေရေတြေမွာက္ၾကတာ အိပ္ယာတစ္ခုလံုး၇ြဲကုန္ၿပီ။
သြားပါၿပီ အိမ္မက္ေကာင္းကလန္႕ႏိုးလိုက္ရတာ။
ဟူး ေပ်ာ္စရာအိမ္မက္ကေလးကို ၿပန္စဥ္းစားရင္း အိမ္ကိုလြမ္းလိုက္သည္။
ဟူး........... အိမ္မက္ကအေပ်ာ္ကိုေဘးမွာ အသာခ်လိုက္ရင္း နာရီကိုၾကည့္လိုက္ရင္းမိုးစင္စင္လင္းေနၿပီး အလုပ္အတြက္ထမၿဖစ္ေတာ့မည္ေလ။
မလႈပ္ခ်င္တဲ့လက္ကိုဆက္ၿပီးလႈပ္ေနရတယ္။
မေၿပာခ်င္တဲ့စကားေတြ ဆက္ေၿပာေနရတယ္။
မေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့ေၿခေထာက္က ဆက္ေလွ်ာက္ေနရတယ္။
မဆံုခ်င္တဲ့လူေတြနဲ႕ဆံုေနရတယ္။
မႏွစ္သက္တဲ့အစားေတြကိုစားေနရတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလစဥ္းစားၾကည့္တယ္။
ကံၾကမာကမ်က္ႏွာသာေပးလို႕ဆႏၵေလးတစ္ခုမ်ားၿပည့္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
တစ္ခ်ိန္ကၾကည္ႏူးမူနဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာၿပန္ေနခ်င္တယ္။
သတိရတိုင္းသာစာေတြေရးေနမယ္ဆိုရင္စာအုတ္ေတြေလာက္မွာမဟုတ္ဘူးထင္။ ဟိုးအေ၀းတစ္ေနရာကိုေမွ်ာ္ေတြးရင္း ေငးေနရံုကလြဲလို႕ ၿပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့သူတစ္ေယာက္အၿဖစ္ ရင္ထဲမွာလွစ္ကနဲ ခံစားေနလိုက္ရံုကလြဲလို႕ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့။
ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ပစၥည္းတစ္ခုေတာင္ သံေယာဇဥ္ေတြၿဖစ္တတ္ေသးတာဘဲေလ လူတစ္ေယာက္လံုးၾကီးကိုခ်စ္ခဲ့တာ ခံစားခ်က္ေတြရွိၾကတာေပါ့။ေနာက္ၿပီးစကားေတြေၿပာခဲ့ၾက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အားေပးခဲ့ၾက။ နားလည္းမူေတြဖလွယ္ၾကနဲ႕ အိမ္မက္ေတြတူတူမက္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့လည္း အေၾကာင္းမလွလို႕မေပါင္းႏိုင္ခဲ့ ဆံုဆည္းခြင့္မရခဲ့ၾကတာကိုသိရေတာ့လည္း ၀မ္းနည္းစြာနဲ႕ဘဲ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူလည္းသင့္ေတာ္မဲ့သူနဲ႕လက္တြဲခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အရမ္းသတိရတဲ့အခါေတြမွာ စကားေလးေတြေၿပာခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္းမသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူးေလ။
ကိုယ့္ဘက္ ကဘဲနားလည္ေပးသင့္တယ္။ သူတပါးအိမ္ေထာင္ေရးမွာ အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္ေစမဲ့အရာေတြ ဘာမွ မလုပ္သင့္သလို လံုး၀ကိုဘဲတိတ္တိတ္ေလးေနၿပီး အဆက္အသြယ္ေတြဆက္လုပ္မေန သင့္ေတာ့ဘူးလို႕ထင္တယ္။ တခါတစ္ေလေတာ့လည္း လြမ္းတာမွန္ေပမဲ့့။
တစ္ပါးသူအိမ္ေထာင္ေရးကိုငဲ့ၿပီး မေႏွာက္ယွက္သင့္ေတာ့ဘူးထင္.......
Posted by sait phay yar at 4:07 AM
အလင္းေပ်ာက္ရင္၊ အေမွာင္ေရာက္တယ္
တေဆာင္းကူးလို႕၊တစ္ေႏြေရာက္တယ္၊
ႏွင္းေတြေပ်ာက္လို႕၊ ပန္းေတြေၿခာက္တယ္။
တစ္ေႏြကိုေၿပာင္း၊ တစ္မိုးေရာက္လည္း
တစ္ေက်ာ့ၿပန္လို႕လန္းမလာေတာ့မဲ့
ပန္းေၿခာက္ကိုယ္စီ ေနာက္မွာခ်န္လို႔္...
ေနာက္ေၾကာင္းမခ်ီ ခရီးႏွင္လိုက္.....
ႏွင္းရည္ေသာက္မဲ့၀တ္မႈန္သစ္သာ၊ရင္မွာသီလို႕
တစ္ေယာက္မေကာင္း၊တစ္ေယာက္ေၿပာင္းတာ
ေနာက္မဆုတ္ေၾကး...
ၿပန္မလွည့္ေၾကး ...
သစၥာမဲ့တဲ့ ပန္းေၿခာက္ေတြစီ။
ကဗ်ာေတာ့ဟုတ္ပါဘူး စိတ္ကူးရွိရာပါ။
ၿငမ္း ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးမွ နာမည္ေလးတစ္ခုကိုတိုးတိုးေလးေရရြတ္ေနသည္။
မိုးေကာင္ကင္တစ္ခုလံုးမံႈမိုင္းေနသည္။ ဒီရာသီေလးက မိုးရာသီကေန ေဆာင္းကိုကူးေနသည့္ရာသီေလးပါ။ ကန္ေရၿပင္ကိုၿဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာသည့္ေလေၿပေလး က မ်က္ႏွာကိုေ၀့အသြားမွာ လန္းဆန္းမူတစ္ခု ကိုခံစားရသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးမံႈမိႈင္းေနသလို တိတ္ဆိပ္ေနသည္။
ပတ္၀န္းက်င္တိတ္ဆိပ္ေနမူကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ ကမ္းစပ္ကိုလာေရာက္တိုက္ခိုက္ေနေသာ ေရလိႈင္းေလးမ်ားအသံမွာ က်ယ္ေလာင္စြာမင္းမူေနၾကသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကိုေရလိႈင္းသံကလြဲလို႕ မည္သည့္အသံမွ မပီၿပင္။ၿမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးမွာစိမ္းစိုေနေသာေတာအုပ္ ၊လိႈင္းဂယက္မ်ားႏွင့္ေရၿပင္၊ စိတ္တစ္ခုလံုးကိုဒီၿမင္ကြင္းက အုတ္စိုးေစသည္။ ေလာကအလွေတြလြမ္းမိုးေနေပမဲ့ စြဲလမ္းေနတဲ့အာရံုတစ္ခုကသံပါတ္ေပးထားတဲ့စက္ရုပ္တစ္ခုလို…….
ၿငမ္း ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးမွ နာမည္တစ္ခုကို ေရရြတ္လိုက္ၿပန္ပါတယ္။
ညကေတာ့ေလၿပင္းက်ခဲ့သည့္အတြက္ ေရကန္က ခါတိုင္းလိုမၾကည္လင္ သစ္ရြက္ေၿခာက္ စို အဆင့္အတန္းမခြဲဘဲ ေရလိႈင္းၾကက္ခြပ္ေတြၾကားမွာ လူးကာလႈပ္ကာ ေရွ႔တိုးလာသလိုတစ္ဖံု ေနာက္ဆုတ္သြားသလိုတစ္မ်ိဳး ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ခါတိုင္းႏွင့္မတူ အလွတစ္ခုကိုဖန္တီးေနသလိုု စိတ္အစဥ္ကိုလည္း ကလူေနသလိုပင္။ ေရၾကည္မွာငါးမ်ားကူးခတ္တာပီၿပင္ခဲ့ေပမဲ့ ဒီလိုေရေနာက္မွာ သူတို႕ေလးေတြဘယ္ေပ်ာက္ေနသည္မသိ။ရွာေဖြတာမဟုတ္ေပမဲ့ မ်က္ေစ့တစ္ဆံုးလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အေတြးထဲမွာေတာ့ ရွာေဖြေနမိရင္း ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုေကာဆိုတဲ့.. ဒီလိုအ ေတြးေလး၀င္လာရင္း.....
ၿငမ္း ႏႈတ္ခမ္းပါးက နာမည္ေလးတစ္ခုကိုေရရြတ္မိလိုက္ၿပန္္သည္။
သဘာ၀အလွေတြကိုဘဲ ၾကည့္တတ္လြမ္းေနတာလား ႏွလံုးသားႏုႏုကဘဲ စြဲလမ္းတတ္လြမ္းတာလားေတာ့မသိ။ ဒီေနရာေလးနဲ႕ဒီအလွကေတာ့ ဆြဲေဆာင္လွသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးသလိုခပ္ေႏြးေႏြးေလး ၿဖစ္လိုက္၊ လြမ္းစိတ္ဓါတ္ခံရွိသူမို႕လားမသိ ရင္မွာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလး နဲ႕ က်င္ခနဲၿဖစ္ကာခံစားမိရၿပန္သည္။ ရာသီေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုေၿပာင္းေပမဲ့အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း တစ္ပါတ္ၿပန္ၿပန္လည္လာတဲ့ဒီရာသီကေတာ့ အၿပင္ပန္းေလးမွာေအးၿမလို႕လမ္းဆန္းေနေပမဲ့ ပံုေသနည္းတူလူသားေတြေၾကာင့္လားမသိ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေႏြးေထြးမူကိုၿပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘဲ နာက်င္ေနဆဲ။ ဥေပကၡာတရားကိုလက္ကိုင္ထားတတ္ေနေသာ္ၿငားလည္း ဒီရာသီဥတုအေၿခအေနက ၿပန္လည္ မလမ္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ႏွလံုးက ဒဏ္ရာကိုက်က္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဒါေပမဲ့လည္း စြဲလမ္းတတ္လြမ္းတဲ့သူ ၿငမ္းတစ္ေယာက္ အတြက္ကေတာ့ေဆာက္တည္ရာမရ အႏြမ္းပန္းကိုလက္မွာကိုင္ေဆာင္ရင္း........
ၿငမ္း ႏႈတ္ခမ္းပါးႏွစ္ခုေလး တြန္႕လူးကာနာမည္တစ္ခုကိုေရရြတ္လိုက္ၿပန္ပါသည္။
မည္၍မည္မွ်ၾကာမည္မသိ။ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ဒီရာသီေတြက ရက္စက္ေနဦးမည္ပင္လား။
ကိုေအာင္ေရးခိုင္းလို႕ေရးလိုက္ပါဦးမယ္ေလ။ မေရး၇င္ လြယ္ဘူး ...
ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ ကမၻာကုန္မဲ့ေနဟာ ဒီေလာကမွာေနရတဲ့ေနာက္ဆံုးေန႕ေလးပါဘဲ။ ေတာင္ဘက္မွာမိုးညိုရင္မိုးရြာေတာ့မယ္ဆိုတာသိၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ၿပႆနာတစ္ခုခုၿဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ စိတ္က ေလးေနတာတို႕ဘာတို႕ၿဖစ္တတ္ေသးတာဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕ေလာကမွာေနာက္ဆံုးေနရမဲ႕ေန႕ကိုလည္း လူေတြရဲ႕စိတ္မွာတစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းေတာ့သိေနၾကလိိမ့္လို႕ထင္မိတယ္။ ကိုယ့္ထက္အရင္ေသးဆံုးသြားသူေတြေၿပာမသြားခဲ့ၾကေပမဲ့ ေသဆံုးသြားပီးေတာ့မွ သူေသေတာ့မွာမို႕ဒီလိုလုပ္ခဲ့တာေနမွာ သူေနာက္ဆံုးစကားက ၾကည့္ပါဦး။ စသၿဖင့္ေတာ့၇ွိၾကတယ္။ကမၻာကုန္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္လည္း တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း လူေတြခံစားသိၾကမွာဘဲလို႕ယံုၾကည္မိတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ... သူေရးခိုင္းတဲ့ပံုစံအတိုင္းေရးရဦးမယ္။
၁။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ရွိေနခ်င္လဲ..
အမွန္တိုင္းေၿပာရရင္ ကိုယ့္ကိုခ်စ္ေနတဲ့လူေတြတစ္ေယာက္မွ ကိုအနားမွာမရွိေစခ်င္တာ။ သူတို႕တစ္ေတြခံစားေနရတာကိုမၾကည့္ခ်င္လို႕။ ဒါေပမဲ့ အနားမွာ ရွိေနေစခ်င္ဆံုးလူတစ္ေယာက္ကေတာ့ အေမဘဲ။ အေမ႕ရင္ခြင္မွာနားခိုရင္း အေမေမတၱာဆိုေပးေနသံေလးကိုၾကားပီးစိတ္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းမူ ၿငိမ္းခ်မ္းမူတစ္ခုကိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးခံယူသြားခ်င္တယ္။
၂။ဘာေတြခံစားေနရမလဲ..
ငါ ဆိုတဲ့ မာနာတစ္ခုကိုေတာ့ေၿခြခ်ခဲ့ရမွာပါလားဆိုတာကိုက ေတာ္ေတာ္ေလး ႏွေၿမာမိတယ္။ ကိုယ္ဖန္တီးခ်င္တဲ့အိမ္မက္ေတြ ငါမရွိရင္မၿဖစ္ဘူးလို႕ထင္ပီးလုပ္ခဲ့တဲ့လုပ္ငန္းေတြ အဲဒါေတြအကုန္ပ်က္စီးမည့္အေရးကိုၾကည့္ၿပီး ၀မ္းနည္းမိမယ္။ ကိုယ္က မာနၾကီးတဲ့လူဆိုေတာ့ အဲဒီခံစားခ်က္ကပိုမ်ားေနမယ္။
၃။ ဘာေတြျပင္ဆင္ထားမလဲ
တစ္ကယ္တမ္းေတာ့ ေထြေထြထူးထူးၿပင္ဆင္မိမွာမဟုတ္ဘူး ဘာလို႕ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မူက အၿပည့္ရွိေနတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ေလ။ မနက္ၿဖန္လိုစာေမးပြဲရွိမွ စာထိုင္က်က္ေနတတ္တဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္လုပ္ရမဲ့ေန႔စဥ္တာ၀န္ေတြကို ေသခ်ာလုပ္ကုိင္တယ္။ ေအးေဆးဘဲေန႕စဥ္ေတြကိုေက်ာ္ၿဖတ္တတ္ေနၿပီ။
၄။ ၀မ္းနည္းမိမွာက
၀မ္းနည္းမိမွာကေတာ့ ေပ်ာ္ရြင္ခဲ့တဲ့ၾကည္ႏူးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကိုႏွေၿမာမိေနမွာပါ။ ဘယ္သူနဲ႕လည္းဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ကိုတစ္ကယ္ ၿဖဴစင္ရိုးသားစြာခ်စ္ၾကတဲ့ မိသားစုေလးရယ္ ကိုယ့္လိုအပ္ခ်က္ ကိုယ့္ေပ်ာ္ရြင္မူကို အၿမဲဂရုစိုက္ေပးတဲ့ ခ်စ္သူမိတ္ေဆြနဲ႕ခြဲရမွာကိုေတာ့၀မ္းနည္းမိမယ္။ ေနာက္ပီး လူေတြဒုကၡေရာက္ေနတာကို ၀မ္းနည္းစြားထိုင္ၾကည့္ေနရမွာကိုမလိုလားဘူး။
၅။ေၾကာက္လန္႔မိတာက..
ေၾကာက္ေနမိမွာကေတာ့ တိုက္ေတြၿပိဳက်တာေတြ ေၿမၾကီးေတြက်ြံက်တာေတြ လူေတြေအာ္သံေတြ ၿမင္ရမွာကိုေတာ့ မခံစားခ်င္ဘူး။
၆။ေဆာင္ထားခ်င္တာ..
ကိုယ့္လက္ထဲမွာ စိတ္ပုတီးတစ္ခုကိုေတာ့ေဆာင္ထားမိမယ္။ မယ္ေတာ့္ကိုခ်စ္ေတာ့ ဘယ္သြားသြားဘယ္ေနရာမွာဘဲ ရွိရွိ ေဆာင္ထားတတ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးအထိလည္း ေဆာင္ထားခ်င္တယ္။
၇။ဘာေတြေရးမိမလဲ..
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ေရးထားရင္လည္းအပိုဘဲဆိုေတာ့ တစ္ကယ္လို႔ေရးခြင့္ရခဲ့ရင္ေတာင္ ရင္ထဲမွာ တစ္သက္လံုးသိမ္းထားတဲ့စာေၾကာင္းေလး၊ ေနာက္ ပီး ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ကိုယ့္ကိုခြန္အားေတြေပးေနခဲ့တဲ့ စာတေၾကာင္းေလးကိုေတာ့ေရးခ်မိမယ္ထင္တယ္။ (Fear not I am with you always ) ဆိုတဲ့စာေလးပါ။
ဂ။ေတြးမိေတြးရာ အေတြး
ေသခဲ့ရင္ ေတာင္ ငါတစ္ေယာက္ထဲမိုးေကာင္းကင္ေတာ့မသြားဘူး လူေတြအားလံုးနဲ႕တူတူ ဘုရားသခင္အရိပ္မွာ ေပ်ာ္ရြင္စြာဆံုေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုတာေလးကိုေတာ့ေတြးေနမယ္။
၉။ဂုဏ္ယူခ်င္တာက
ကိုယ့္ကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့ မိဘေမာင္ႏွမရယ္ ခ်စ္သူရယ္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြရွိခဲ့တယ္။ဆိုတာကုိေတာ့ ဂုဏ္ယူခ်င္တယ္။
၁၀။ရွာႀကံေျဖသိမ့္မိတာက
ေလာကမွာေနတုန္းဘုရားသခင္ရဲ႕ေက်းဇုူးေတာ္ေတြ မနဲဘူး ဆိုတာေတြကိုစဥ္းစားေနမိမွာပါ။ (Counting the Graces and Blessings )
၁၁။က်ဴးရင့္ခ်င္တဲ့ ဥဒါန္း
( Nearer My God To Thee) သီခ်င္းကိုက်ဴးရင့္ရင္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုကုန္လြန္ခ်င္တယ္။ အဲလိုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ သီဆိုေနခ်င္းမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အနီးနားမွာရွိတဲ့ လူေတြအားလံုးပါ ၀ိုင္း၀န္းသီဆိုေစခ်င္တယ္။
Posted by sait phay yar at 6:01 PM
Labels: မဲေခါင္ခရီးစဥ္.
အေမရယ္
ေအးၿမတဲ့ရင္ခြင္မွာနားခ်င္ေပမဲ့၊
အပူေလာက၀မ္းစာေရးတြက္
သြင္မတူေတာမွာ ဟန္လုပ္ၿပံဳးရင္း၊
ေက်ာ္ၿဖတ္ရတာ ရက္လႏွစ္ပါ ေမ။
အေမရယ္
လြမ္းတယ္လို႕လည္း မေၿပာရက္၊
ညစ္တယ္လို႕လည္းမညည္းသာ၊
ေရွ႕မတိုးသာေနာက္မဆုတ္သာ၊
ေ၀းေ၀းကသာလြမ္းရပါတယ္ ေမ။
အေမရယ္
ရွိတာေလးနဲ႔တင္းတိမ္ေနရင္း
ေရႊကိုလည္း အေမမ မက္
ေငြဆိုတာလည္းအေမမေမွ်ာ္
သမီးရဲ႕အၿပန္ကိုေမွ်ာ္ေနတတ္တာ ေမ။
အေမရယ္
အပူေတာမွာဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္
အၿပန္ရက္က ဘယ္ေသာခါလည္း
မတြက္ႏိုင္လည္း
ၿပန္ဆံုမဲ့ေန႔ထိ ေစာင့္ေနေပးပါ ေမ။
ဆုေတာင္းတိုင္းသာၿပည့္မယ္ဆိုရင္
ငါဆုမေတာင္းေတာ့ပါဘူးေလ။
ငါ့ဆႏၵကမင္းနဲ႕နီးဖို႕၊
မင္းဆႏၵကငါနဲ႕ေ၀းဖို႕၊
ရင္ခြင္သစ္မွာေပ်ာ္ေနသူတြက္
ငါဆုမေတာင္းေတာ့ဘူးခ်စ္သူ။
တစ္ကေနစဖို႕မေတာင္းသလို
ႏွစ္ဆိုတဲ့ေနရာကူးခက္ခက္။
ဖ်က္မရတဲ့အမာရြတ္ထက္
နာက်င္မူေတြထပ္မတိုးလိုလို႕
ေက်နပ္စြာေနာက္ဆုတ္ရင္း၊
ငါဆုမေတာင္းေတာ့ပါဘူးခ်စ္သူ။
ဒုန္း.......
ပဲ့တင္သံခတ္တခါးသံ၊
ၿပင္းထန္တဲ့ေလထန္ေၾကာင့္၊
သူအသံၿပဳတယ္။
ဗြမ္း.......
တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ေရၿပင္က၊
ေက်ာက္ခဲတစ္ခုေၾကာင့္၊
သူအသံၿပဳတယ္။
ဒိတ္........
ဆူညံမဲ့ရင္ထဲကအသံ၊
နာက်င္မူၿပဳခံရလို႕၊
သူအသံၿပဳတယ္။
အၿပင္ကအနာေဆးကုလို႔ကေပ်ာက္တယ္သက္ရယ္
အတြင္းကဒဏ္ရာ မည္သို႕ ေၿဖမည္ငါမသိ။
ရက္စက္လိုက္တာ၊
လုပ္ရက္လိုက္တာ၊
ေၿပာရက္ပါဘူးကြာ၊
ငါအခ်စ္ေတြက၊
ဒဏ္ရာေပၚမွာ၊
ကာထားၾကတယ္.....
ဤေနရာေလးက ဆြဲေဆာင္မူရိွတာလား ရင္ထဲကရွိေနတဲ့ ေနရာေဟာင္းေလးလားဆိုတာကိုေတာ့ မေ၀ခြဲတတ္ခဲ့။ အိမ္မၿပန္ခ်င္ေပမဲ့အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ အိမ္ၿပန္ရမွာပါဘဲ။ ဒီထိုင္ခံုေနရာေလးမွာ ထိုင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ ရင္မွာအ ၿပည့္၊ ဘယ္ေတာ့ဘဲ ထိုင္ရထိုင္ရ မ၇ိုးသြားဘူး။ ဒီေနရာေလးမွာ တူတူထိုင္ၿဖစ္ခဲ့ၾကဘူးတယ္။
ေႏြလည္ေခါင္ပူေလာင္လို႕ ေခ်ြးေတြစို႕ေနတဲ့ ႏွဖူးကေခ်ြးကို သုတ္သင္ေပးရတာကို အလုပ္တစ္ခုမဟုတ္ေပမဲ့ အခ်စ္ေတြပိုေ၀ေစသလိုပါဘဲ။ ေက်နပ္စြာတာ၀န္ေတြယူခဲ့မိတယ္ေလ။ အပူဒဏ္ကိုမခံႏိုင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ တစ္ခဏခ်င္း ေခ်ြးေတြသီးသီးေနတတ္တာကို ၾကည့္ကာရီမိခဲ့တယ္။
အင္းေလ..... အခ်ိန္ေတြဘယ္လိုေၿပာင္းေၿပာင္း မေၿပာင္းလည္းတဲ့ ကို္ယ္ဘက္ ကေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ခါပံုမွန္ေတာ့ ဒီေနရာေလးကိုေရာက္ၿဖစ္တယ္။ ကန္ေရၿပင္ကတိုက္ခတ္လာတဲ့ေလေၿပေလးကို အငမ္းမရ ရႈရိႈက္ရင္း ပူေလာင္ေနမူကို ႏွစ္ေယာက္သား ေၿဖေဖ်ာက္တတ္ၾကေသးတယ္။ ကိုယ္က ေက်ေက်နပ္နပ္ေၿပာတတ္ေသးတယ္။ အညာေၿမမွာ ၾကားေလ လိုက္ရွာတတ္မူ ကိုေလ။ ပူေလာင္တဲ့ အညာေၿမမွာ ၾကားေလက ေတာ့ တန္ဖိုးဘယ္ေလာက္ရွိလည္းဆိုတာကိုပါ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဒို႕တေတြလည္း အညာေၿမက ၾကားေလကို တူတူသြားခံယူမယ္ေပါ့။ အေတြးေလးေတြကိုယ္စီ ေ၀ငွခဲ့ရင္းေပ်ာ္ရြင္ခဲ့ဘူးတယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ဆိုတာကိုက အေတြးေတြကို ပို ေပ်ာ္ရြင္ေစခဲ့တယ္။ ဒို႕တေတြပညာစံုတဲ့တစ္ေန႕ အလုပ္အကိုင္ေတြကိုယ္စီနဲ႕။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဒို႕ၿမတ္ႏိုးတဲ့အညာေၿမကိုၿပန္မယ္။ အသက္ေတြရလာခ်ိန္ေပါ့ေလ မန္က်ီးရိပ္ကခံုတန္းမွာထိုင္ရင္း ေရေႏြးၾကမ္း နဲ႔ လၻက္ရိုးကို၀ါးကာ သားေတြေၿမးေတြနဲ႕တူတူ ေပ်ာ္ရြင္စြာေနထိုင္ၾကမယ္လို႕ ရည္၇ြယ္တိုင္ပင္ခဲ့ၾကဘူးတယ္ေလ။
အင္းေလ အခုေတာ့လည္း................
အတိတ္ဆိုတာ ကိုခ်န္ထားခဲ့ခ်င္ေပမဲ့ စြဲလမ္းတတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္တြက္ကေတာ့ အတိတ္က အနာဂတ္ရဲ႕အရိပ္မဲေလးတစ္ခုအလားကပ္ပါေနခဲ့ပီ။
ကန္ေရၿပင္က ေလေအးေအးေလးေတြတိုက္ခတ္လာတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚကေခ်ြးေလးေတြကိုေၿခာက္ေသြးဖို႕သူတို႕ၾကိဳးစားေပးၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ေၾကြက်လာတဲ့ မ်က္ရည္တစ္စကိုေတာ့ မေၿခာက္ေစႏိုင္ပါဘူးေလ။
ေရွ႕တည့္တည့္က သစ္ပင္ေပၚမွာ ပုရြက္ဆိတ္ အမဲေတြလမ္းေၾကာင္းေတြခြဲၿပီး အစာေတြသယ္ေနၾကတယ္။
ဒါဆို မၾကာခင္မိုးရြာေတာ့မယ္။ သဘာ၀အေၿခအေနေတြကိုၾကည့္ရင္း ဘာၿဖစ္မယ္ဆုိတာသိႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ညာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ သစၥာမရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္မွန္္း အစက မသိခဲ့တာကိုက ကိုယ္ညံ့တာေပ့ါေလ။
ဟုတ္တယ္ ညာတတ္တာကို က သူ႕ပညာေလေနာ္။ အင္းေလ အေၾကြးေတြေက်ေအာင္ ဆပ္လိုက္ရတယ္သေဘာေလးကိုဘဲနားလည္လက္ခံလိုက္ေတာ့မယ္။
အေတြးေတြကိုသတ္ရင္းေၿခလွမ္းကို ေနာက္ၿပန္လွည့္လိုက္ရင္း အခုလည္း ေနာက္ထပ္ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကိုမ်ား ဆက္ညာေနဦးမယ္မသိဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ အေၾကြးေတြလိုက္ေတာင္းေနတာ ေနမွာပါေလဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ အိမ္အၿပန္ကိုေၿခလွမ္းေတြၿပင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ေၿခဖ၀ါးေအာက္က သစ္ရြက္ေတြရဲ႕ တစ္ေၿခာက္ေၿခာက္ၿမည္ေနသံကလြဲလို႕ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးတိတ္ဆိပ္ေနပါေတာ့တယ္။
အမွတ္တမဲ့မွ အမွတ္တရ ေန႔ေလးပါ
ရိုးသားတယ္၊ ၿဖဴစင္တယ္
မာနမလည္းမရွိဘူး၊ ပကာသနကလည္းကင္းတယ္
ေအးခ်မ္းမူတစ္ခုနဲ့၊ ၿပည့္စံုမူကိုရွာေဖြတယ္။
ေပ်ာ္ရြင္တဲ့သံစဥ္ေတြကိုလည္းဖန္တီးတဲ့
ေမွာင္ေနတဲ့အခန္းက်ဥ္းေလးထဲက
ဘ၀တစ္ခုကိုအစၿပဳမဲ့အလင္းရွင္။
Posted by sait phay yar at 5:16 AM
Labels: အမွတ္တရေန႕
တံခါးမရွိတဲ့ အိိမ္နဲ႕
ဂိတ္မရွိတဲ့ၿခံတစ္ခု၊
အသီးမတင္တဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္
ေနမ၀င္တဲ့ ဆည္းဆာတစ္ည၊
ဆံုးသတ္ခဲ့တဲ့ ေရစီးေခ်ာင္းေလး
အနာဂတ္မဲ့တဲ့အညတရလူသား၊
ၿပာက်ေနတဲ့ႏွလံုးသားနဲ႕
ေအးစက္စက္ အေတြးစ၊
ယိမ္းယိုင္တဲ့ေၿခလွမ္းတစ္စံုက
ႏွစ္လည္တိုင္းပံုေသကားခ်ပ္
္
ကာရံမဲ့ေတးသြားတစ္ပုဒ္နဲ႕
Posted by sait phay yar at 7:46 PM
Labels: စိတ္ထြက္ေပါက္
ဒီေန႔မိုးေတြရြာေနတယ္။ ႏွင္းကေတာ့ မက်ေတာ့ပါဘူးေလ။ ႏွင္းကိုခ်စ္ခဲ့ေပမဲ့ ႏွင္းနဲ႕ေ၀းရာမွာပါ။ မိုးရည္တစ္စက္ပီးတစ္စက္ ေခါင္းေပၚက်လာတယ္။ ေနရာမေၿပာင္းပါဘူး ဆက္ထိုင္ေနမိတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ အေတြးေတြရပ္လို႕မရဘူး။ ႏွင္းကိုေမွ်ာ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္အတြက္ မိုးစက္ေလးေတြၾကားမွာ မမွိတ္မသုန္ ၿငိမ္သက္စြာ မိုးစက္ေလးေတြကို ႏွင္းမႈန္အလားခံစားၾကည့္မိေနတယ္။
မိုးေတြခ်ိန္းေနတယ္။ မၾကာခင္မွာ သဲၾကီးမဲၾကီးရြာေတာ့မယ္ဆိုတာကိုခ်ိန္းေၿခာက္ေနတယ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္သိမ့္သိမ့္ခါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ၿပေနလိုက္တာ။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဒေ၀ါဆိုကာေၿခာက္လွန္႕ခံခဲ့၇ေတာ့ အခုလည္းမိုးခ်ိန္းရင္ မသိစိတ္က လန္္္႕ေနတုန္း။ ဒါေပမဲ့အခုေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ထက္ရင္ထဲကနာက်င္မူဒဏ္ရာ ကမက်က္ေသးသလို အတိတ္ကိုမွန္းဆေနမိေတာ့ ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ ေဒေ၀ါ မတိုးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ကိုအၿပင္းအထန္ခ်လိုက္ရင္း ၿပန္မွ ၿဖစ္မည္။ မၿပန္လို႕မၿဖစ္ေတာ့ က်န္းမာေရးက ေကာင္းရွာသူဆိုေတာ့ အိမ္အႀမန္ၿပန္မွၿဖစ္မည္။ အိမ္မေရာက္ခဲ့ရင္လည္း ေနရာတစ္ေနရာမွာ၀င္ခိုမွပင္။ မဲေမွာင္ေနတဲ့ေကာင္းကင္ကိုအသာေလးၾကည့္လိုက္ၿပီး မိုးရယ္... ဆိုက ထိုင္ရာမွထ ထုိင္လိုက္မိသည္။
ထိုင္ရာမွအထ ေနာက္လွည့္အၾကည့္မွာဘဲ လူတစ္ေယာက္ ထီးေလးအေနာက္ကေန ေဆာင္းေပးထားလိုက္သည္ကိုခုမွသတိထားမိလိုက္ရသည္။
“လာကိုယ့္ထီးေအာက္ကိုလာ။ မင္းကိုေစာင့္ေနတာ မင္းကို အိမ္အထိလိုက္ပို႔မယ္ေနာ္။ မိုးေတြက်လာကတည္းက ကိုယ္မင္းေနာက္က အမွီလိုက္လာတာ။မင္းေလးေနမေကာင္းၿဖစ္မွာဆိုးလို႕ ကိုယ္ ထီးအၿမန္ယူပီးလိုက္လာတာ စိတ္ပူလိုက္ရတာကြာ။
မင္းကလည္းေပ်ာက္သြားတာ လိုက္လို႕ေတာင္မမွီဘူး။ ”
ခရားေရလႊတ္အဆက္မၿပတ္ေၿပာေနတဲ့သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ကို ခိုးခ်လိုက္ရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး
“မိုးဖြဲေလးေတြက်ရင္ ဒီကန္ေရၿပင္လႈပ္ေနတာကၾကည့္ေကာင္းလို႔ပါ။”
ညာတာသိေနေပမဲ့ သူေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
“မင္းရဲ႕ မနက္ၿဖန္ေတြတိုင္းမွာကိုယ္အၿမဲရွိေနပါ့မယ္ေလ။ မင္းရဲ႕အတိတ္ေတြကိုေဖ်ာက္လိုက္ပါလို႕မေၿပာလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္းလက္ခံလာမဲ့ေန႕ကိုေစာင့္ေနမယ္ေနာ္။ မင္းရဲ႕လိုအပ္ေနမူေတြကို လိုက္ၿဖည့္ေပးခြင့္ေလးကိုဘဲေက်နပ္ေနပါပီေလ။”
မိုးေတြအရမ္းသဲလာေတာ့ ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္းေအာက္မွာ ပိုမိုနီးစပ္သြားၾကသည္ေလ။
အၿပန္လမ္းမွာ ေရေတြ တစ္ၿဖည္းၿဖည္းမ်ားလာသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရတာလည္း တစ္ဗြမ္းဗြမ္းေပါ့။ သူကေတာ့ ကိုယ္စိုမွာကိုစိုးရိမ္ေတာ့ ကိုယ့္အေပၚမွာဘဲထီးက၊ သူ႕ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးစိုေနပီေလ။ ဂရုစိုက္မူေလးကို ေတာ့ေက်နပ္မိသည္။ သူ႕ဂရုစိုက္မူေတြကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္အမိုးတစ္ခုလို အၿမဲတမ္းပင္။ႏွစ္ေယာက္သားတိတ္စိတ္သြားၾကသည္ပင္။ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ေၿခေထာက္ေအာက္ကေရမ်ားကိုေစာကစားရင္းနဲ႕....
ေနာက္ေတာ့ တိတ္စိတ္စြာပါလာတဲ့သူ႕ကို ထီးက က်လာတဲ့ေရေလးေတြကိုခံလိုက္ရင္းပက္လိုက္သည္။ သူကလည္း အံ့ၾသကာ ၾကည့္ရင္း သူကလည္းၿပန္ပက္ ကိုယ္ကၿပန္ပက္နဲ႕ ရီသံေတြပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ ကိုယ့္ရဲ႕ပါးခ်ိဳင့္ေတြေပၚေအာင္ရည္ေနသည္ကိုၾကည့္ရင္း ...
“ေပ်ာ္လားဟင္... ”
“အင္း...ေပ်ာ္လာပီ... ”
“ မင္းကိုတစ္သက္လံုးေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္။ ”
ေယက်ားပီသတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာၿပန္ၾကည့္ရင္းႏွစ္ၿခိဳက္စြာေၿပာလိုက္မိသည္။
“အင္း မိုးနဲ႕ေပ်ာ္တတ္ခဲ့ပီ။”
“တစ္ကယ္ေၿပာတာလား”
ကိုယ္ေခါင္းညိတ္ၿပလိုက္သည္။
ေပ်ာ္ရြင္မူေတြေပးတဲ့ မိုးကိုေမ့ေနမိပီး မၿမင္ႏိုင္တဲ့ ႏွင္းကို တမ္းတေနမိတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ႏွေၿမာမိသည္။ မိုးေရေတြနဲ႕ေစာ့ကစားတတ္ခဲ့ပီ။ မိုးေရေတြက ေပ်ာ္ရြင္မူေတြေပးေနပီဆိုတာသိလိုက္ရသည္။ တစ္ခဏအတြင္းမွာဘဲ အေတြးအာရံုဏ္ထဲက ႏွင္းမႈန္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ေပ်ာ္ရြင္မူေတြေပးတဲ့မိုးစက္ကေလးေတြကို အမိအရဖမ္းဆုတ္လိုက္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကိုပက္လိုက္ပါေတာ့သည္။
ကိုယ့္ေပ်ာ္ရြင္ေနသည္ကိုေက်ေက်နပ္နပ္သူ ေငးေနေတာ့သည္ေလ။
ဒီအေပ်ာ္ ဒီအၿပံဳးကေတာ့ သူ႕ဘ၀မွာပထမဦးဆံုးသူၿမင္လိုက္ရၿခင္းပင္ေလ။
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးမႈန္မႈိုင္းေနသည္။ မႈန္မိႈင္းေနမူကိုထပ္မံမြန္းမံလိုက္သလို။ ေပ်ာ္ရြင္မူအတိတ္ ပံုရိပ္ေတြကို ဖုန္းကြယ္ေပးေနသလား မ်က္၀န္းမွာလည္း ရီေ၀ေစတဲ့ မ်က္ရည္ စေတြ။
ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြ တစ္မ်ည္ၿခင္းမႈတ္ထုတ္ေနေသာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူစိတ္ေတြရႈပ္ေနတယ္ဆိုတာသိတယ္။ သူ ေတြေ၀ေနတယ္ဆိုတာလည္းသိလိုက္တယ္။
ဟုတ္တယ္ သူေတြေ၀သင့္တယ္။ သူ႕ကိုအၿပစ္မဆိုခ်င္ပါဘူး။ မၿဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဆိုမွေတာ့ ေနာက္ဆုတ္လမ္းခြဲၾကရံုေပါ့။ အေၿခအေနကြာ ၿခားေနမူကို တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ လက္မွမခံႏိုင္တာေလ။
အခုဘဲၾကည့္ ခ်စ္လွပါတယ္ဆိုတဲ႕ သူႏႈတ္ခမ္းက အခုေတာ့ မတူညီမႈေတြက ေန အဲဒီအခ်စ္ေတြကိုဖံုးေတာ့မယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း အဟုတ္သားပါ။ သူက အေအး ၾကိုက္တယ္ ကိုယ္က အပူၾကိဳက္တယ္။ စားရင္လည္း ပူပူေလးစားခ်င္။ ေကာ္ဖီေသာက္တာေတာင္ သူက ေအးေနတာၾကိုက္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ပူေနတာကို မႈတ္ရင္း အားရပါးရေသာက္ခ်င္တတ္သူ။ အေရာင္ေတြေရြးရင္လည္း စိတ္ကူးေတြတစ္ၿခားဆီ။ အေနအထိုင္မွာလည္း မတူညီက မတူတာမွ ေတာ္ေတာ္ကိုမတူၾကတာပါ။
အခုေတာ့လည္း ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ အၿပဳအမူေတြ ခံစားခ်က္ေတြကို မတူညီမူေတြက ဖုံးလိုက္ပီ။
သူ႕ဘက္က လမ္းခြဲစကားေၿပာလာပီ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး နာမိသည္။ ခံလည္းခံစားရသည္။ စိတ္ေတာ့မေကာင္းလွပါ။
အင္းေလ ... လမ္းခြဲၾကပီဆိုမွေတာ့ လမ္းသစ္တစ္ခုကိုေတာ့ ထြင္ၾကရမွာဘဲေလ။ အခ်စ္ဆိုတာနားလည္တတ္ၿခင္းေတြရွိမွေလ။ သူ႕မွ ကိုယ့္ကို လက္မခံ ေပးႏိုင္ေတာ့တာ၊ ေၿပာရရင္ေတာ့ သူ႔၇င္ထဲမွာ အခ်စ္ဆိုတာမရွိေတာ့ေလၿခင္းပါဘ။အဲဒါကိုလည္း သိပ္မၾကာခင္ေသာရက္ပိုင္းမွာမွ သိလိုက္ရတယ္။
လမ္းခြဲပီး သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ရက္ကေန လေတာင္မကူးလိုက္ေသးခင္မွာပါဘဲ သူ႕ဆီကသတင္းတစ္ခုၾကားရတယ္။ သူအိမ္ေထာင္ၿပဳလိုက္ပီတဲ့။ သူ႕ကိုဘယ္ေတာ့မွ မဆက္သြယ္ပါနဲ႕ေတာ့တဲ့ေလ။ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း မၿခြင္းပါဘူး သူအိမ္ေထာင္ၿပဳလိုက္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ဆိုတာကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေက်နပ္သလိုမ်ိဳး ကိုယ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ သူတစ္ကယ္ခ်စ္တဲ့သူ နဲ႕ သူလက္ခံေပ်ာ္ရြင္ႏိုင္ပါေစသားလို႕ပါဘဲ။
သူကိုယ္နဲ႔ေနလို႔စိတ္ညစ္ေနမဲ့အစား သူေပ်ာ္ရာေနရာမွာ ေန ေနတာကိုၾကည့္ေနရ ရင္ကိုဘဲေက်နပ္ရမွာပါ။ သူဒီလိုလမ္းခြဲစကားေၿပာေနၿခင္းကလည္း သူ႕မွာရည္၇ြယ္ထားသူ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိေနခဲ့လို႕ သာပါလားလို႕လည္း ေတြးလိုက္မိတယ္။
အေသအခ်ာၿပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္တို႕တစ္ေတြလမ္းခြဲခဲ့ရၿခင္းက ကြာၿခားေနမူေတြေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ အမွန္တစ္ကယ္ေတာ့ နားလည္မူတစ္ခုနဲ႕ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လက္ခံတတ္မူပါဘဲ။ ကိုယ့္ကိုသူ ခ်စ္တာေတာ့ ခ်စ္ခဲ့ပါလိိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ကို အပ္ေဒ့တ္ လုပ္ဖို႕လိုအပ္ေနမူပင္။ ဘယ္ဟာက ကိုယ့္အားနည္းခ်က္၊ ဘယ္အရာကုိေတာ့ ကိုယ္စိတ္၀င္စားတယ္ စသၿဖင့္အရင္ကတည္းက သာ ညွိခဲ့ရင္ ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေတာ့ ၿဖစ္ခဲ့မယ္ထင္တယ္။
အခုေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္သား ေ၀းခဲ့ရတာေတာ့ အမွန္ပါဘဲ။
ေတြးေနမိတာက
(၁) စာေတြရယ္ အလုပ္ေတြရယ္
(၂) လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿပန္ဆင္ၿခင္မိတာက
လိုခ်င္တာမ၇လို႕ ဘုရားကိုေတာင္ အၿပစ္တင္ခဲ့မိတယ္။ အခုေတာ့ သူက အေကာင္းဆံုးေတြစီစဥ္ေပးခဲ့တာပါလားလို႕..
က်န္းမာေရး
တစ္ခုၿၿပီးရင္ တစ္ခုလာေနလို႕ ကိုယ့္ေဘးနားက သည္းခံေပးေနသူကိုအားနာမိတယ္။
ဖတ္ၿဖစ္တဲ့စာအုပ္ေတြက
ၾကြားတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။။ စာေတြတအားၾကိဳးစားေနလို႕ စာအုပ္ထူထူေတြက ပတ္လည္၀ိုင္းေနတယ္။ ေက်ာင္းစာေတြ.... အဲဒီစာေတြဘဲ ေလာေလာဆယ္ ဖတ္ေနရတယ္။
ေရာက္ေနၿဖစ္တာက
စိတ္ကေတာ့ (သူနဲ႕)တူတူခရီးတစ္ခုထြက္ေနပါတယ္။ ပန္းၿခံထဲကထိုင္ခံုမွာ တူတူထိုင္တယ္။
စမ္းေရေအးေအးေလးရယ္။ ေန၀င္သြားတာေလးကိုၾကည့္ေနတယ္။ ပန္းၿခံထဲက ပန္းမ်ိဳးစံုရနံ႕ေတြကို အမည္နာမခြဲပီး ခံစားၾကည့္ေနတယ္။
(ၿဖစ္ခ်င္ေနတာ ...ပါ )
ေရးၿဖစ္ေနတာက
ကဗ်ာေတြ…. ကေတာ့ ေရးၿခစ္မိပါေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ သိမ္းထားေသးတယ္။
နားေထာင္ၿဖစ္ေနတာက
ဗဟုသုတေတြ ပံုၿပင္ေတြ။ ေလာကအေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ ဟာသေတြ။ ေပ်ာ္စရာ ကမၻာေလး တည္ေဆာက္ဖို႕အိမ္မက္ေတြ.......(ေဘးနားက ေန မေမာတမ္းေၿပာၿပေနတာကို မေမာတမ္း နားေထာင္တယ္)
ရြတ္ေနမိတဲ့ကဗ်ာက
မင္းထားခဲ့တဲ့ အလြမ္းခ်ည္တိုင္မွာ
ငါ ႀကိဳးမပါဘဲ တုပ္ေႏွာင္ခံေနခဲ့ရတာ
အရိႈးရာေတြ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္
အခုေတာ့ .....
(ကဗ်ာရွင္ကိုယ္တိုင္ဘဲသိပါေစေတာ့ )
ၿဖစ္ခ်င္ေနတာက
သဇင္ပန္းကိုပန္ခ်င္ခဲ့
( ေက်နပ္ခဲ့တာက သစၥာရွိတဲ့ ခေရပန္းေလးေတြကိုသီကံုး ပန္ဆင္ခြင့္)
စားၿဖစ္ေနတတ္တာက
ေႏြးေထြးတဲ့ လက္ဆံုထမင္းပြဲေလးေတြ
သနားေနမိတာက
သူတစ္ပါးတြက္ ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကိုႏွေၿမာရင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဘဲသနားေနမိတယ္။
လြမ္းေနမိတာက
ခံုတန္းလ်ားေလး၊ ေလေၿပေလးေစာ့ကစားေပးတဲ့ ကန္ေရၿပင္နားက သစ္ပင္ေလး။
ေမ့ေလ်ာ့ပစ္ေနမိတာက
ရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရတဲ့မာနတစ္စံု။
ခါးသက္ေနမိတာက
သစၥာမဲ့တဲ့ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခု၊
တမ္းတေနမိတာက
တိုေရာ့နီေခ်ာ့ကလက္၊
ၾကိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးေနမိတာက
ၿပတ္သားတဲ့ အေတြးအေခၚ ရွင္၊
ၾကိတ္ၿပီးအထင္ေသးေနမိတာက
အ တယ္လို႕ေတာ့မေၿပာလိုပါဘူး။ လယ္မလိုနဲ႕ေတာ္ေတာ္ အတဲ့လူပါ။
ဆႏၵမရွိတဲ့ေနရာ
ေဘာင္ခတ္ၿပီး အေတြးေခၚေတြကိုက်ဥ္းေၿမာင္းေပးပီး အတၱထူတဲ့ က်ြန္းတစ္က်ြန္း။
(ဘယ္ေတာ့မွ မသြားပါ )
ဆႏၵရွိေနတဲ့ကိစၥ
ေအာင္ၿမင္မူသရဖူကိုေဆာင္းခ်ိန္ အေမ့ရဲ႕ ပီတိၿပံုးနဲ႕ ေပ်ာ္ရြင္ဂုဏ္ယူေနမဲ့ မိသားစုမ်က္ႏွာ၊
မုန္းတီးေနမိတာက
ကိုယ့္ကိုကိုယ္...
ခ်စ္ေနတာက
၀က္၀ံရုပ္ၾကီး ( နာမည္ကိုေပးထားလိုက္တယ္ေလ စိတ္ေၿဖရာလို႕ )
စိတ္ပ်က္ေနမိတာက
ေလးေထာင့္ခန္းေလးထဲက မထြက္ႏိုင္ေသးလို႕
စိတ္ဓါတ္က်ေနတယ္ဆိုပိုပီၿပင္မယ္ထင္တယ္...
စြဲလန္းေနမိတာက
လက္စြပ္
လိုအပ္ေနတာက
လူတိုင္းသဲေခ်ၾကိဳက္.........
ေတာင္းေနမိတဲ့ဆု
ဘုရားရိပ္မွာ ေအးခ်မ္းစြာေနခ်င္တယ္။
ထပ္ၿပန္တလဲလဲေအာ္ဟစ္ေနမိတာက
ဘာေၾကာင့္လည္း.... ဘာေၾကာင့္ ငါ့က်မွ ဒီလိုၿဖစ္ရတယ္......??????????????? ေတြနဲ႕အတူ !@#%*^@^
ဝန္ခံခ်င္တာက
၀န္မခံႏိုင္ေသးတာကို ၀န္ခံပါတယ္.........
ခက္ခဲတဲ့ ဂ်ကာတာက ရပ္ကြက္တစ္ခု.. ေနာက္ဆူနာမီဒဏ္ကိုခံစားခဲ့ရတဲ့ ရပ္ကြက္တစ္ခုလည္းၿဖစ္တယ္။
ဒီေရမွာအ၀တ္ေလွ်ာ၊္ ဒီေရမွာေရခ်ိဳး၊ ဒီေရနဲ႕မ်က္ႏွာသစ္၊ ဒီေ၇ထဲမွာဘဲ ေနာက္ေဖးသြား..
ေသာက္ေရကိုေတာ့ ေရစဥ္ေပၚတင္ထားတယ္။ ဒါလည္း ခရစ္ယာန္ အဖြဲအစည္းတစ္ခုက ေသာက္ေရပိုက္လုပ္ေပးထားေတာ့ ဒီေနရာတစ္၀ိုက္ကလူေတြေသာက္ေရ ရေနၾကတယ္။
ၿပဳန္းတီးေနေသာ သစ္ေတာေၾကာင့္ အင္ဒိုနီးရွား ကာလီမန္တန္ေလဆိပ္မွထြက္လိုက္သည္ဆိုလွ်င္ဘဲ ပူလြန္းတဲ့ေက်ာက္ေငြ႕အပူၾကီးကိုခံစားရသည္။
ခံစားရတာလည္းမေၿပာပါႏွင့္ သစ္ပင္ၾကီးၾကီးကိုေတြ႕ခ်င္လွ်င္သစ္ေတာနက္နက္ကိုရွာ၍ သြားၾကည့္မွသာပင္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္လည္း သစ္ပင္ ၾကီးၾကီး ကိုမေတြ႕ရလွေပ။
ကမၻာၾကီးပူေႏြးမူမွာ ဤ သစ္ေတာပ်က္သုန္းမူမွာ အဓိကပါ၀င္ေနသည္ဟု နားလည္ေသာသူမ်ားမွာ ေတာ့ဤသစ္ေတာၿပဳန္းတီးမူကိုေၾကာက္ရြံ႕လွေပမဲ့ ေလာဘသမားမ်ားမွာေတာ့ သစ္ပင္ မ်ားကိုဆက္လက္ခုတ္ထြင္ကာ ေ၇ာင္းစားေနၾကတုန္းပင္။
ေတာလူဟု ေခၚေသာ အင္ဒိုးနီးရွားတို႕အတြက္ အလြန္တန္ဖိုးထားရေသာ အူရန္ဂူတန္မ်ားကို သတ္ၿဖတ္ေနေသာသူမ်ားရွိေနေသာေၾကာင့္မ်ိဳးတုန္းစၿပဳေနသလို၊ သစ္ေတာကိုမွီတင္းေနၾကရေသာ သူတို႕မွာလည္းသစ္ေတာၿပဳန္းတီးေသာအခါ ေနစရာေပ်ာက္ၾကရသည္။ ထို႕အတြက္ေၾကာင့္ အူရန္ဂူတန္မ်ား ေပ်ာက္လုနီီးပါးပင္ၿဖစ္ေနသာေၾကာင့္ အဖြဲအစည္းတစ္ခ်ိဳ႕မွ သူတို႕ကို ၿပန္လည္ ထိန္းသိမ္းေဆာင့္ေရွာက္ေမြးၿမဴထားသည္။
တန္ဖိုးမထားတတ္သူမင္းအတြက္ေတာ့
အေပ်ာ္အၿဖစ္ခ်စ္လို႕
လြယ္လြယ္ေလးဘဲပစ္ရက္တာဘဲ
ဘာထူးစမ္းလည္းေနာ္။
ဒါေပမဲ့...
ငါ့ရဲ႕အပယ္ခံႏွလံုးသားကေတ့ာ
မင္းရယ္သံေတြေအာက္မွာ
အသက္ငင္ေနပီ။
အာရံုေတြကိုထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့တာၾကာပီ။ လက္ေတြကစာသားေတြခ်မေ၇းမိေအာင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခဲ့တာၾကာခဲ့ပီ။ အခုေတာ့မရေတာ့ဘူး။ ခ်ဳပ္တည္းသမွ် ေၿဖလႊတ္ခ်လိုက္ပီ။ အတိုင္းထက္အလြန္ ေၾကကြဲတယ္။ အတိုင္းထက္အလြန္ တမ္းတမိတယ္။ လြမ္းမိတာ ကမ္းကုန္ေတာ့ တစ္ဖက္ကမ္းက အလြမ္းေတြကို မထိန္းႏု္ိင္ေတာ့ဘူးေလ။ မင္းကိုလြမ္းတိုင္း လာထိုင္တတ္တဲ့ဒီေနရာေလးကို ေန႕တိုင္းေရာက္ၿဖစ္တယ္။
ကန္ေရၿပင္ကေတာ့ တည္ၿငိမ္ေနဆဲပါ။ ေအးခ်မ္းမူကိုေဆာင္ေနတယ္။ အပူအပင္မ၇ွိ တည္ၿငိမ္လြမ္းလွပါတယ္ေလ။မင္းတစ္ေယာက္မသိေပမဲ့ ကန္ေရၿပင္ၾကီးကေတာ့ သနားစရာသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ကိုၾကည့္ေနသလား ၾကည့္ေနလိုက္တာ။ ရွက္မိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ မ၇ွက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးေလ။ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာက ရွက္ၿခင္းတရားကိုလည္းေမ့ေလွ်ာ့ေစတယ္။
သူ႕လမ္းသူေ၇ြးခ်ယ္ခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္လမ္းကိုေၿဖာင့္ေအာင္မေၾကာင္းႏိုင္ေသးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတယ္။ ရင္ခြင္သစ္မွာေပ်ာ္၇ြင္ေနမယ္ဆိုတာသိေနေတာ့ ပို၀မ္းသာပါတယ္။
ခ်စ္သူေပ်ာ္၇ြင္တာကိုလိုခ်င္တာ အခ်စ္စစ္ပါ။ သူ႕ဘက္ကသစၥာမ၇ွိခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္ဘက္ကသစၥာမပ်က္ခဲ့ဘူး
ခ်စ္ေနဆဲပါ။ ၿပန္မလာတာသိေပမဲ့ လာရာလမ္းေလးကိုေငးေနမိတာေန႕တိုင္းပါ။ စိတ္ကူးေလးထဲမွာ သူ႕အၿပံဳးေလးေတြ သူ၇ီသံေတြ ၇င္ခြင္သစ္မွာၾကည္ႏူးေနသံေတြကို ၾကားေ၇ာင္မိတယ္ ၿမင္ေ၇ာင္မိေနတယ္။
ေပ်ာ္ရြင္ပါေစခ်စ္သူ။ အေ၀းတစ္ေနရာကေန ဆုေတြေတာင္းေပးေနပါတယ္။ ေပ်ာ္ရြင္ပါေစခ်စ္သူ။
ကန္ေရၿပင္ ကၿဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလေအးေလးက မ်က္ႏွာကိုတစ္လွည့္ ဆံႏြယ္မ်ားကိုတစ္လွည့္ ပက္ၿဖန္းေနသလို။
တိတ္ဆိပ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က အေတြးစေတြ လြတ္လပ္စြာသြားေစတယ္။
ဘာေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာေတြးေနတယ္ေတာ့မသိ ေရာက္ခဲ့သမွ်အေတြးေတြကေတာ့ အတိတ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာရွိေနမွာပါ။
အေ၀းတစ္ေနရာေတာ့ၾကည့္ေနသည္။ ၿမင္သည္မၿမင္သည္ေတာ့မသိ အေတြးကမၻာမွာေတာ့ အေ၀းတစ္ေနရာဆီ။
ေလအေ၀ွ႕နဲ႕ေၾကြက်လာေသာ ခေရပန္းေလး တစ္ပြင့္က က်ေရာက္လာေလရဲ႕။ ပန္းေလးကိုယုယုယယေလးေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း သစၥာတရားေတြကိုခ်ယ္မႈန္းတတ္တဲ့ ပန္းကေလးကိုေငးၾကည့္ေနရင္း သစၥာေတြဆက္လက္သီကံုးေနေစခ်င္လို႕ အပင္မွာၿပန္ေနေစခ်င္စိတ္ ေပၚလာမိတယ္။
အပင္ေပၚကိုၿပန္ေရာက္ေစခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။ ဒါေပမဲ့ မၿဖစ္ႏိုင္ေတာ့........သဘာ၀တရားကိုေတာ့ ဆန္႕က်င္လို႕ေတာ့မရေတာ့ေပ။ အပင္ေပၚမွာ၀ါး၀ါးစြင့္စြင့္ေ၀ခဲ့တုန္းက ေ၀ခဲ့ၿပီးၿပီ အခုလည္းေၿမကိုခ ရွာမည္။ သဘာ၀တရားေတြလြန္ဆန္လို႕မရ။
သူဟာဘယ္ေနရာမွာေနရေနရ သူ႕ရနံ႕ကေတာ့ မေၿပာင္း အပင္ေပၚမွာစံေနခ်ိန္လည္း ဒီရနဲ႕ ေၿမခေတာ့လည္း ဒီအနံ႔ တစ္ေန႕ေၿခာက္ေသြ႕သြား၇င္လည္း မေၿပာင္းလည္းတဲ့ သစၥာတရားေတြနဲ႕အတူသူ႕ရနံ႕က၇ွိေနဦးမည္။
တခါတစ္ေလ ဒီသစၥာရွိမူက သူ႕ကိုလက္ခံသူႏွင့္ေတြ႕ရင္ေတာ့ တန္ဖိုးတစ္ခုပါဘဲ ဒီသစၥာ၇ွိတတ္မူတစ္ခုကိုအသားက်ေနသူကေတာ့ တန္ဖိုးမထားေတာ့ဘူးေပါ့။
ေၿခနဲ႕လည္းနင္းရင္နင္းမယ္။ အမိႈက္တစ္ခုလို႔လည္းသတ္မွတ္တာခံရင္ခံရမယ္။ တေန႕မွာ သူ႕သစၥာေတြကိုဖ်က္စီးခံရတဲ့အခါလည္းခံရရွာမယ္။
အင္းေလ ဒါလည္းသဘာ၀ဘဲေနမွာပါ.....
ဆူးခင္းလမ္းကိုေလွ်ာက္တုန္းဆူးမစူးခဲ့ေပမဲ့၊
ပန္းခင္းလမ္းက်မွ ေၿခဖ၀ါးေတြနာက်င္ေနေလရဲ႕။
လမိုက္ညေတြမွာ မတမ္းတမိခဲ့ေပမဲ့၊
လမင္းၾကီးသာေနမွ လြမ္းေမာမိေနေလရဲ႕။
ေနပူပူမွာတူတူေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တုန္းက မပူခဲ့ေပမဲ့၊
အရိပ္ေအာက္ ကေနေမွ်ာ္ခဲ့ရတာ ပူၿပင္းလြန္းလွပါရဲ႕။
ေတာ္ေတာ္ေလးၿပစ္ထားတာၾကာၿပီၿဖစ္တဲ့ ဘ၀စာမ်က္ႏွာေလးကို မက္မက္စက္စက္ ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ ၿပစ္ထားတာၾကာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္ခက္ခဲခဲ ကိုအစေဖၚ၇တယ္။
ၿပန္လည္ေတာ့မဖြင့္ခ်င္ ဖြင့္မိရင္ နာက်င္မူေတြမ်ားေနတယ္။ အသစ္စာမ်က္ႏွာတစ္ခုကိုဖြင့္ခ်င္ေတာ့ အေတာ္စဥ္းစားၿပီးဖြင့္လိုက္မိတယ္။
ဘ၀စာမ်က္ႏွာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေလးေရးထားခဲ့ေနၿပီဘဲ။ ေမ့ထားတာၾကာပါၿပီ။ စာမ်က္ႏွာတိုင္းေတြက ေပ်ာ္ရြင္မူေတြနဲ႕အဆံုးသတ္ခဲ့တာသိပ္မရွိ။ ေပးဆပ္လိုက္၇တာေတြ၊ ေမ့လိုက္ရတာေတြ ကလားကာခ် ေမ့လိုက္ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတ၊ြ ဘ၀အဆစ္ ကေလးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ မ်ားေသာအားၿဖင့္ေတာ့ မာနကင္းတယ္။ သူတပါးတြက္ ေပးဆပ္မူေတြ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရတာေတြ ။ ကိုယ့္အတြက္ ဆိုတဲ့စာမ်က္ႏွာကိုတစ္ရြက္မွ မေတြ႕မိေသး။
စာမ်က္ႏွာေတြ အေတာ္ကုန္လုၿပီ အခ်ိန္ေတြကလည္းေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ၿဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီးကိုး။
အင္း...ဘ၀စာအုတ္ေလးေတာင္ႏြမ္းလို႕ စာမ်က္ႏွာေတြကုန္လုပါေပ့ါလား။ အတိတ္စာမ်က္ႏွာေတြက အေပ်ာ္ေလးေတြကိုၿကည့္ၿပီးၿပံုးမိသလို ဒဏ္ရာေလးေတြၿပည့္ေနတဲ့ေန႕ကိုလည္း မွတ္မွတ္ရရေလးေတြစီကုံးထားမိတာကိုလည္း ေသခ်ာေလးၾကည့္မိေနတယ္။
တစ္မ်က္ႏွာၿခင္း လွန္လာလိုက္တာ မွတ္တမ္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးတစ္ေနရာကိုေ၇ာက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ သံသရာ ၀ဋ္ေၾကြးစာမ်က္ႏွာမွာဆံုးေနတယ္။
အၿပန္ၿပန္အလွန္လွန္ ဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအေၾကြးေတြ ကုန္ေလာက္ၿပီလို႕ေအာက္ေမ့တယ္။ ေနာက္ ေတာ့ သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ကိုၿပင္းၿပင္းေလးခ်လိုက္ရင္း ဒီစာမ်က္ႏွာမွာရပ္ထားတာေတာ္ေတာ္ၾကာပါေပါ့လား။ အခုေတာ့ စာမ်က္ႏွာသစ္ကိုစခ်င္ေနတယ္။ စာမ်က္ႏွာသစ္ကိုစဖို႕ဟန္ၿပင္လိုက္တယ္။
၀ဋ္ေၾကြးေတြကုန္သင့္ၿပီထင္တယ္။ ဒီ၀ဋ္ေၾကြးေတြကိုမ်က္ရည္ေတြနဲ႕ေဆးေၾကာေနတာ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ေဆးေၾကာေနခဲ့တာ မၿပီးႏိုင္ ဒီစာမ်က္ႏွာမွာတင္ေသာင္တင္ေနတာၾကာေပါ့့။
ေခါင္းစဥ္အသစ္ကေလးတစ္ခုကိုတင္ဖို႕ အားစိုက္ထုတ္ရင္း နဲ႕ေနာက္ဆံုးစိတ္ကူးထဲမွာေပၚလာတဲ့ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုကို ခ်တင္လိုက္တယ္။
တင္လိုက္တဲ့စာမ်က္ႏွာရဲ႕နာမည္ကေတာ့ ဆႏၵနဲ႕အတၱဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေလးကိုတတ္လိုက္မိတယ္။
ဟုတ္တယ္ အတၱ စာမ်က္ႏွာ။မ်က္ရည္ၾကားက ၿပံဳးလိုက္ရင္း စာမ်က္ႏွာသစ္ကိုစလိုက္မိတယ္။ ပြင့္လင္းတဲ့အၿပံဳးေတာ့မဟုတ္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုေစ့ၿပီး နာက်င္မူေတြေၾကာင့္ စတဲ့ အတၱၿပံဳးေလးဘဲၿဖစ္ေတာ့မွာပါ။
ပန္းေလးေတြေနရာတိုင္းမွာေ၀ေနေစခ်င္တယ္။
လိပ္ၿပာေလးေတြေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔ပါ။
ေကာင္းကင္မွာတိမ္မိုက္ေတြကင္းေစခ်င္တယ္။
လမင္းၾကီးလြတ္လပ္စြာသာေစခ်င္လို႕ပါ။
လမ္းကေလးေတြေၿဖာင့္တန္းေစခ်င္တယ္။
လူသားေတြမပင္ပန္းေစခ်င္လို႕ပါ။
ၿဖဴစင္တဲ့ေမတၱာေတြၿပည့္တည္ေနေစခ်င္တယ္။
မင္းေလးတစ္ေယာက္ထာ၀ရေပ်ာ္ေစခ်င္လို႕ပါ။
လူတိုင္းမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူကိုေပ်ာ္ရြင္ေစခ်င္တာလူတိုင္းဆႏၵပါ။
ေမ လည္းေလ...
ခ်စ္တဲ့သူေပ်ာ္ရြင္ေနတာကိုပဲ ၿမင္ခ်င္တယ္။
ခ်စ္သူတိုင္းလည္းေပ်ာ္ရြင္ၾကပါေစ..ခ်စ္သူတိုင္းလည္းဆံုဆည္းၾကပါေစ လို႔ ေတာင္းဆုၿပဳပါတယ္။