ခ်စ္ေသာေဖ

Thursday, May 28, 2009

သန္းေခါင္ယံညေယာင္ယမ္းၿပီးထေအာ္မိတယ္….

ရင္ထဲလိႈက္ကနဲဘာရယ္ေတာ့မသိ။
တမ္းတမ္းတတအတိတ္ကိုတရင္းတေရးႏိုးအထ၊ကေယာင္ကတန္း။
ဒီလိုလမိုက္ညေတြအိပ္ရင္းလန္႕ႏိုးခဲ့ရတာမနည္းေတာ့ပါလား။
မၿပည့္စံုတဲ့လစ္ဟာမူတစ္ခု၀မ္းနည္းမူယဥ္တန္းေလးကရင္ကိုအၿမဲမြန္းၾကပ္ေစခဲ့တယ္။
ၿပန္ကာေတြးေတာရင္းတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္အသိနဲ့ငါဘယ္မွာလည္း။
ေတြးတိုင္းလည္းမသြား။ရပ္တန္႕ေနတဲ့လမိုက္ညေတြ။ဘ၀ရဲ့အလင္းေတြတိမ္လိုကြယ္ခဲ့တဲ့ေန႕။

သူဟာဘ၀ရဲ့အားကိုးရာမာန္တိုင္၊ရင္တြင္းၿဖစ္ၿပသာနာေတြမေမာႏိုင္ေၿဖရွင္းေပးသူ။
ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ခ်ိန္ေတြရင္ခြင္ထဲတိုးေ၀ွ႕ခ်ြဲလိုက္ရံုနဲ႕ ေပ်ာက္ကြယ္ေပးႏိုင္ေသာတန္ခိုးရွင္။ ခ်စ္လွစြာေသာအေဖ။

သတိရမူမ်က္ရည္ေလးေတြထိန္းရင္း
ၿပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့ပါလားဆိုတဲ့လြမ္ေမာမူေတြနဲ့အတူ...
ဘ၀ရဲ႕မာန္တိုင္ၾကီးၿပိဳလဲခဲ့ၿပီ။

ညင္သာတဲ့ဆိုဆံုးမမႈေတြေပ်ာက္။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလၽွာက္ခဲ့ရတာ၊ အခုဆိုရင္ေလးႏွစ္ေရာက္ခဲ့ပီ။
ၿပကၡဒိန္စာရြက္ေတြဘယ္လိုဘဲေၿပာင္းေၿပာင္း၊ေမ့မရတာမေန႕က..ေလးလိုပါလား။
ၿပန္ဆံုရာလမ္းမရွိ၊သူ႕အသက္ေလးကိုအပ္သြားလိုက္တာေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း။

ဒါေပမဲ့ထြက္သြားခဲ့တာေတာ့ထာ၀ရပါ။ ....လြမ္းလိုက္တာဘ၀ရဲ့မာန္တိုင္ၾကီးေရ….

တေရြ႕ေရြ႕

Wednesday, May 27, 2009

...
.....
.......
.........
...........
.............
...............
.................
သတိမရပါဘူးဆိုတာကိုက
တေရြ႕ေ၇ြ႕တိုးေနတဲ့ ဒီေရလို
တစ္ေန႔တစ္ေန႕တိုးလို႕ အမွတ္ရေစတယ္။

အလြမ္း

နင္မရွိတဲ့ေန႕.....
တိမ္ေတြဖုံးေနတယ္၊
အလင္းေတြေပ်ာက္ေနတယ္၊
အာရံဳေတြေနာက္ေနတယ္။
ေၿခလွမ္းေတြေမွာက္ခဲ့တယ္္။။

နင္မရွိတဲ့ည....
ၾကယ္ေတြအိပ္ေနတယ္။
လကမိုက္ေနတယ္၊
စမ္းတ၀ါး၀ါးၿဖစ္ေနတယ္။
လမ္းကေပ်ာက္ခဲ့တယ္။

နင္မ၇ွိတဲ့ေနရာ.....
ပန္းေတြႏြမ္းေနတယ္၊
စမ္းေတြခမ္းေနတယ္၊
နင္တစ္ေယာက္ထဲေပ်ာ္ေနတယ္
ငါ့ကိုထား၇က္ခဲ့တယ္။

ႏိုင္ငံၿခားၿပန္တဲ့..........

Tuesday, May 26, 2009

မေနာ္က ေရးပါဆိုေတာ့ေရးပါ့မယ္။
ခင္မင္မူ အမွတ္တရအေနနဲ႕ပါ။
ဒါေပမဲ့ဒီအေၾကာင္းေရးရင္ ေမရဲ႕ ဘ၀ခရီး အေၾကာင္းေတြနည္းနည္းပါမယ္ေနာ္။
အခုအခ်ိန္မွာ
ႏိုင္ငံၿခားၿပန္ဆိုတာကေတာ့ သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူးလို႕ေၿပာခ်င္တယ္။ ဟိုး...၇ြာက ထန္းတက္သမားေတာင္ စလံုးၿပန္တဲ့.... ဟဟ သိပ္ေတာ့မဆန္းေတာ့ပါဘူးေလ။

ကိုယ္က ပိုက္ပိုက္ၿဖဳန္းေနသူေလ.... အာဟ
အခုထိ အိမ္က ပိုက္ဆံေတာင္းေနတုန္းဆိုေတာ့ ေၿပာရခက္တယ္။ သူမ်ားေတြက ပိုက္ပိုက္ရွာသြားၾက ကိုယ္က ေက်ာင္းတက္ေနတာကိုမၿပီးေတာ့။

ဟိုး ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းတက္ဖို႕ ႏိုင္ငံၿခားစသြားခဲ့စဥ္ကေတာ့ တစ္အိမ္လံုးတစ္ေဆြလံုးလိုက္ပို႕ၾက ငိုလိုက္ၾကတာ။ ေလယာဥ္ကြင္းထဲ၀င္သြားတာေတာင္ ေနာက္လွည့္မၾကည့္နဲ႔ေနာ္တဲ့ ေတာ္ၾကာကိုယ္ငိုမွာကိုမလိုလားလို႕။
အဲဒီတုန္းကေတာ့ဟုတ္တာေပါ့။ အိမ္ကိုဖုန္းေခၚ၇တာအခက္။ internet ေခတ္ကလည္းမဟုတ္ေတာ့ ဘာေမးလ္မွ အလြယ္တစ္ကူပို႔မရ ေနာက္စာပို႔ရင္ ႏွစ္ပါတ္နဲ႕ သံုးပတ္က အနည္းဆံုးၾကာတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အၿမဲတမ္း ေရာက္လာသမွ်စာေတြက ပြင့္လွ်က္။ ဟဟ

အေဖက အဂ္လိပ္လိုဘဲစာေရးတယ္။ ေရးလည္း ပံုမွန္ပါဘဲ မိသားစု အကုန္ေနေကာင္းပါတယ္။ အားမငယ္ဖို႕ စာကိုၾကိဳးစားသင္ဖို႕။ ဘုရားတရားရွိဖို႕။ လိမၼာဖို႕အၿမဲေရးတယ္။ အင္း..အခုထိ အေဖပို႕ခဲ့တဲ့စာေတြ သိမ္းထားေသးတယ္။ အစြဲအလမ္း သိပ္ၾကီးတတ္တဲ့လူဆိုေတာ့ သိမ္းထားတယ္။ အခုအေဖမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း အဲဒီစာေတြက ခြန္အားတစ္ခုၿဖစ္ေနတုန္းပါဘဲ။ ေနာက္ အေဖခ်စ္သမီး အေဖနဲ႕ သမီး က တစ္အားပြင့္လင္းၾကတာဆိုေတာ့ အေဖမရွိေတာ့ စာေလးေတြၿပန္ၿပန္ဖတ္ အားယူရတယ္ေလ။

ႏိုင္ငံၿခားကိုေရာက္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာလည္း အေဖ့ေက်းဇူးေတြပါဘဲ။ ဘာသာစကားကိုလည္း တတ္က်ြမ္းခဲ့၇တာလည္း အေဖ့ေက်းဇူးေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေက်ာင္းတက္တဲ့ ႏွစ္ေတြမွာ ဘာသာစကားေၾကာင့္ အခက္အခဲမေတြ႕ခဲ့ရဘူး။
ေရာက္တဲ့့ေနရာမွာ သူတို႕ရဲ႕ ဘာသာစကားကိုသင္တယ္။ သိပ္မခက္ခဲဘူး ဘာသာစကားေလ့လာရတာကို၀ါသနာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘာသာစကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုတတ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ေမ့ကုန္ၿပီ ဟဟ။

ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ ပ်င္းခ်ိန္ ကိုမရတာ။ အခ်ိန္ေတြကေစ့ေနေအာင္ကိုေပးထားတယ္။ စာေတြပိေနတယ္။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕စာၾကည့္တိုက္ကမထြက္ခဲ့ရဘူး။ ကိုယ္ငယ္စဥ္ကသင္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတြက စာေတြကို ၀ါးခြန္႕သလိုမ်ိဳး အာဂုဏ္ေဆာင္ရတာေတြကိုလုပ္ခဲ့ရတယ္ေလ။ စာၾကည့္တိုက္မွာသြားရွာတာမရွိမွ မ၇ွိတာ။ ကိုယ့္ဆရာေတြရဲ႕ စတိုင္ေလ။ ႏိုင္္ငံၿခားက ဆရာကေတြက ကိုယ့္အစာကိုယ္၇ွာစားတတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ ေလးငါးထပ္စာၾကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္ေတြအေသ၇ွာဖတ္ရ၊ မွတ္တမ္းေတြ ကိုးကားစရာေတြေရးရဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္ေလးႏွစ္ ဘယ္လိုကုန္ခဲ့တယ္မသိ။ အဲဒါကေတာ့ ငယ္ငယ္က တကၠသိုလ္တက္ခဲ့တုန္းကပါ။
ကိုယ္ႏိုင္ငံၿခားသြားလို႕ၿပန္လာရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပါလာမွာဘဲလို႕ဘယ္သူမွ မထင္ အသိုင္းအ၀န္းတစ္ခုလံုးကသိတယ္ေလ။ ေက်ာင္းတက္ရံုသက္သက္ဆိုတာ။ မိဘေတြပ္ိုက္ပိုက္ကိုအဲလိုေလးသံုးခဲ့တာ။

အိမ္အၿပန္လမ္းမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အသက္ရႈေခ်ာင္ခဲ့တယ္ စာေတြေခါင္းေပၚကခ်လိုက္သလိုခံစားခဲ့ရလို႕
အဲဒီတုန္းက အိမ္ကို ၿပန္ေတာ့ေပ််ာ္ပါတယ္။ ေလးႏွစ္တိတိ မိဘ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႕ မေတြ႔ရဆိုေတာ့ အေတာ္ကိုေပ်ာ္ခဲ့တယ္။

အခုတစ္ခါေက်ာင္းတက္ဖို႕ ေရၿခားကိုေရာက္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္အိမ္ၿပန္ရတာ အေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကအမ ကစိတ္ညစ္သည္ ၿပန္လာမည္ကိုေလ။ ပိုက္ဆံကုန္တယ္တဲ့ေလ သူမ်ားေတြက ၿပည္ပကလာရင္ ပိုက္ပိုက္ပါလာတယ္ ကိုယ္ က ပိုက္ပိုက္ ၿပန္ၿဖဳန္းတာ။ အိမ္မွာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့တယ္။ ေနခဲ့တဲ့ တစ္လမွာ ေက်ာင္းစက္မက္စတာတစ္ခုတက္စရာေလာက္ကုန္ေတာ့ ၿပန္လာမည္ကိုေၾကာက္သည္။ အေမကေတာ့ သမီးေထြးေလးဆိုေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ မေၿပာ ၿပန္မလာရင္ေတာင္ ေမးေမးေနသည္။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေတာ့ၿပန္လာပါတဲ့။

အမ ကေတာ့ နင္လာတာပိုက္ပိုက္ကုန္တယ္တဲ့။ ေက်ာင္းကလည္းၿပီးမၿပီးႏိုင္တဲ့ေလ။ အကိုကေတာ့ ဒါၿပီး ေဒါက္တာဘြဲဆက္ယူေစခ်င္ေသးသည္တဲ့ေလ။ သူမ်ားေတြက ပိုက္ပုိက္ထြက္ရွာေနခ်ိန္ ကိုယ္က ထိုင္သံုးေနသည္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ကိုယ္ၿပန္ေရာက္ေနတာၿမင္လွ်င္ သိၾကသည္။ အမ ေတာ့ ပင္ပန္းေတာ့မည္ဆိုတာ။ ႏိုင္ငံၿခားမွာငတ္လာေသာ ၿမန္မာအစားစာေတြ တစ္ေန႕တစ္မ်ိဳးလုပ္ေက်ြးေတာ့မည္ဆိုတာ။ ငယ္ငယ္ကတည္းကဘာမွ မခ်က္ခိုင္း မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ရင္ ႏွင္ထုတ္သည္။ အခုၿပန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ အိမ္တြင္းေအာင္းသည္။ အစာစားလိုက္ အိပ္လိုက္ ကိုရီးယားကားေတြၾကည့္လိုက္ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႕ စကားေၿပာလိုက္ အိမ္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြကို အၿပည့္အ၀ခံယူလိုက္တယ္။ စိတ္ကိုေၿဖလိုက္တယ္။ ခံစားခ်က္ေတြကိုကုလိုက္တယ္။

မီးမလာ ေတာ့ အဲကြန္းမရ။ ေလ ရမဲ့ၾကားေလကိုလိုက္ရွာရတာလည္း အ၇သာတစ္ခု။ အင္တာနက္ကေတာ့ ေၿပာမေနနဲ႕ ကိုယ္ေရာက္ကတည္းက ၿပင္ေနပါတယ္ ဆိုတာ ၿပန္တဲ့အထိ မပီး။ ေမးလ္စစ္ခ်င္တာေတာင္ ကိုေအာင္ ကိုေကာင္း တို႕ကိုအကူအညီေတာင္းခဲ့ရသည္။ ခ်စ္ေမာင္ေလးဆီလည္း ဖုန္းဆက္ဆက္ၿပီးေမးရသည္။ အင္တာနက္ ဘယ္ေတာ့ဖြင့္မလည္းဆိုတာကို။

ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုလည္းမ၀င္တတ္ေတာ့ ဆီးဗုန္းမွာ လာေအာင္သမွ်ေလးေတြဖတ္ရေအာင္ဆိုၿပီးရြာသားက ကူညီပို႔ေပးေသးတယ္။ ေပ်ာ္စရာတစ္မ်ိဳးေပါ့ေနာ္။ ကုိယ့္ ဘေလာ့ေမာင္ႏွမေလးေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေလးေတြကိုသိခဲ့၇တယ္။ အေတာ္ေတာ့ ေပ်ာ္ခဲ့သည္။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္သည့္ အေမ ေမာင္ႏွမေတြ တူေတြတူမေတြ အိမ္နီးခ်င္းမွ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ တူတူစကားေတြေၿပာ၇တာ။

လြမ္းပါတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းၿပည္ေလးကို ကိုယ့္မိသားစုေလးကို။ မီးမရေပမဲ့ အဲကြန္းနဲ႔မလညး္ႏိုင္တဲ့ အေမခပ္ေပးတဲ့ ယပ္ေတာင္ တၿဖတ္ၿဖတ္သံစဥ္ေတြၾကားမွာ အိပ္စက္ခဲ့တာေတြ၊့ မီးေသြးေတြအူေနေအာင္ေမႊးၿပီး စားစရာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးခ်က္ေက်ြးတဲ့ အမ လက္ရာေတြ။ အင္တာနက္မရလို႕ တစ္ညတစ္ည ခ်စ္ေမာင္ေလးနဲ႕ ဖုန္းေစာင့္ေၿပာရတာေတြ။ ဖုန္းေၿပာရင္လည္း ၾကားလား ၾကားလား၊ အင္း...ၾကားတယ္ေၿပာ...လို႕ဆိုေတာ့ ၾကားေတာ့ဘူး...ဟဲဟဲ ဂလိုေလးကလည္းခ်စ္စရာ။ လိုင္းက အၿမဲပူးေနလို႕ ဘာေၿပာလို႔ေၿပာေနမွန္းမသိခဲ့တာေတြက အမ်ားသား။ ကုတင္ေပၚမွာတို႕ အခန္းထဲကေန ဇိမ္နဲ႕စကားေၿပာ၇မယ္မေအာင့္ေမ့နဲ႕ အၿပင္ထြက္ေၿပာရတယ္။ ဟဲဟဲ သစ္ပင္ေအာက္ဆိုသိပ္မမိခ်င္။ အမ က ေၿပာပါတယ္ နင့္ဆီကလာတဲ့ဖုန္းဆိုရင္တဲ့ ဟိုးေရစဥ္သံုးထပ္ေပၚတက္ေၿပာရတယ္ဆိုဘဲ။

အကုန္လံုးပါဘဲ အရာရာတိုင္းအသားက်ေနတဲ့ေနရာ ေပ်ာ္စရာေလးေတြအၿဖစ္သတ္မွတ္ရတာေပါ့။ သူတို႕တစ္ေတြလည္း မေၿပလည္မူေတြနဲ႕ အသားက်ေနၾကေတာ့ ခက္ခဲတယ္မထင္ေတာ့။ ေပ်ာ္ေအာင္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္ေတြအတြက္ ကေတာ့ အစဥ္မေၿပလိုက္တာေပါ့ေနာ္။ သူတို႕ကေတာ့ အပူရုပ္ကိုဟန္လုပ္ၿပံုးေနၾကတာလား ကိုယ့္ဟာကိုဘဲေပ်ာ္ေအာင္ေနၾကတာလား အရာရာတုိင္းအသားက်ေနၾကတာလားေတာ့မသိ။ ဒါေပမဲ့ အေမ့ရဲ႕ ယက္ခပ္သံ ..သံစဥ္ေလးရယ္ မီးခိုးေတြအူေနတဲ့ ဟင္းရယ္ ေလာကၾကီးနဲ႕ အဆက္အသြယ္ၿဖတ္္ေပးတဲ့ အင္တာနက္ရယ္ မရေနေပမဲ့လည္း ေပ်ာ္မိတယ္ တမ္းတတယ္။

အဲဒီကိုေရာက္တယ္...

Saturday, May 23, 2009

ေရပန္းေလး



စိတ္ကူးကမၻာေလး




ပန္းကားေလးေမာင္းမယ္



နာရီကလည္းမွန္တယ္



အသီးေတြကစံုတယ္




သူေလးအိပ္ေနတယ္



သေ၀ထိုးမ အၾကိုက္ဆံုးပံု


ခ််စ္သူအလာကိုေမွ်ာ္ရင္း.......

ပိေတာက္အရိပ္....

Saturday, May 16, 2009

ဒီေန႕ပိေတာက္ေတြတစ္ၿခံလံုးပြင့္ေနတယ္။ ေႏြမကုန္မခ်င္းမ်ားပြင့္ေနဦး မလားေတာင္မသိေတာ့။ ပန္းၿခံတစ္ေလွ်ာက္ ေၿခခ်လိုက္တိုင္း ပန္းေမြ႕ယာ၀ါ၀ါမွာေလွ်ာက္ေနရသလိုဘဲ။ တစ္လမ္းလံုး၀ါ၀င္းေနသလိုေမႊးၾကိဳင္ေနတယ္။

သၾကၤန္မေရာက္ခင္တစ္ရက္ကိုၿပန္သတိရမိတယ္။
သူကေခၚတယ္ ေခ်ာင္းသာသြားရေအာင္လိုက္ခဲ့ပါလားတဲ့ေလ။ၿပံဳးၿပံဳးေလးဘဲေနလိုက္ပါတယ္။
သၾကၤန္လည္ရေအာင္တဲ့လာေခၚၿပန္တယ္။
ၿပံဳးၿပံဳးေလးဘဲၿငင္းၿမဲပါ။
ပင္လယ္ကမ္းေၿခေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေရာက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ေခ်ာင္းသာကိုေတာ့ဒီေန႕အထိမေရာက္ဘူးေသး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေရာက္ဘူးေတာ့မွာမဟုတ္ေပ။

သၾကၤန္မွာ သူမ်ားေတြေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ေငးေနရံုသက္သက္ကလြဲလို႕ ဘယ္ေတာ့မွ သၾကၤန္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ေပ်ာ္စရာေန႔မဟုတ္လာႏိုင္ေတာ့။ ပိေတာက္ပန္းကိုအရမ္းၾကိဳက္ခဲ့ဘူးတယ္။ အခုေတာ့လည္း ပန္ဖို႕ေနေနသာသာ မခူးခဲ့တာေတာင္ၾကာေပါ့။

သၾကၤန္မွာ ေတြ႕ဆံုခဲ့တယ္ ၿပီးေတာ့ လမ္းခြဲခဲ့တယ္။မဆံုႏိုင္ေတာ့တဲ့လမ္းခြဲမူေတြ ၿဖစ္တည္ခဲ့ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြအသစ္သစ္ေတြၿဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေမ့သြားခဲ့ေလသူ ထားသြားခဲ့ေလသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေတာ့ ဘာမွ ခံစားရေတာ့မွာမဟုတ္ေပမဲ့ က်န္ေနခဲ့သူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒီႏွစ္ပါတ္လည္ေန႔တိုင္း အနာေဟာင္းကိုၿပန္ၿပန္စြေနသလိုဘဲေလ။

အိမ္တြင္းေအာင္းလိုက္တယ္ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ မိသားစုနဲ႕စကားေတြေၿပာလိုက္ ရီလိုက္ေမာလိုက္ပါဘဲ ေနၿဖစ္တယ္၊ ရုပ္ရွင္ကိုတစ္ခုၿပီးတစ္ခုၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ မုန္႕မ်ိဳးစံုကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လုပ္စားေနလိုက္တယ္။

ေမာင္ႏွမေတြ ကေလးေတြရဲ႕၇ီသံေတြနဲ႕ရင္ထဲကအသံေတြကိုဖုံးခိုင္းလိုက္တယ္။
ႏွစ္ေတြဘယ္လိုေၿပာင္းေၿပာင္း ရင္ထဲကအသံကေတာ့ဆူေနဆဲပါဘဲ။ ဒီလိုႏွစ္ပါတ္လည္တိုင္း ရင္ထဲက အမာ၇ြတ္ေလးကိုမထိခိုက္ရေအာင္ ေသခ်ာေလးဖုံးထားရဦးေတာ့မယ္။ ထိခိုက္မိမွာေၾကာက္တယ္။ ဒီအတိုင္းေလးဘဲလူမသိသူမသိထာ၀ရ သိမ္းထားလိုက္ခ်င္တယ္။
ၿပန္စြမိရင္နာမွာေၾကာက္တယ္။ ၿပန္လည္လို႕အစိမ္းသက္သက္ၿဖစ္မွာအေၾကာက္ဆံုးဘဲ။
အဲဒီေၾကာက္စိတ္ကိုေၿဖေပ်ာက္ေအာင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကိဳးစားရဦးမယ္။

ကိုယ့္အယူအဆေလးအတိုင္း
အခ်စ္ဆိုတာအနာေဖးေလးအုပ္ေနတဲ့ အမာရြတ္ေလးပါ၊
ထိမိတိုင္းအသစ္ၿဖစ္တယ္။
တိုက္မိတိုင္းလည္းအနာသစ္လိုေသြးခ်င္းခ်င္း နီတတ္တယ္ဆိုသလိုေပါ့............

ငါ

Thursday, May 14, 2009

ငါဟဲ့မာန
ငါမထိန္းဘဲ
ငါလမ္းငါေလွ်ာက္
ငါေကာက္ေၾကာင္းမွာ
ငါသာငါဟု
ငါထုဆစ္ရင္း
ငါၿမတ္ႏိုးရာ
ငါခ်စ္ပန္းကို
ငါ့ရင္နူမွာ
ငါဆင္ခဲ့တာ
ထာ၀ရတြက္ပါ။



ေတြးမိတာေလးေလွ်ာက္ေရးမိတာ

အလြမ္းရဲ႕တစ္ဖက္

Monday, May 11, 2009

အိမ္ၿပဴတင္းကအၿပင္ကိုေငးရင္း
မွန္သားၿပင္ေပၚကမိုးစက္ေလးေတြကို
တစ္စက္ၿခင္း၇ည္တြက္မိတယ္။
ငါ့မ်က္ရည္စက္ေတြကေတာ့
မိုးေ၇ထက္မ်ားလို႕မ၇ည္တတ္ခဲ့။


ငါငိုေနတာလား
ေက်ကြဲေနတာလား
ေနာင္တရေနတာလား
တမ္းတေနတာလား
...........
...........
...........


ေလာကမွာမိုးေတြ၇ြာလို႕စိုေနတယ္
မ်က္လံုးအိမ္မွာမ်က္ရည္ေတြခိုေနတယ္။
ေကာင္းကင္ကတိမ္ေတြၿပိဳေနတယ္
ငါ့ရင္မွာေသာကေတြပိုေနတယ္။
.................
..................
..................

မိုးေရလား၊မ်က္ရည္လား၊
သူၿပိုင္ကိုယ္ၿပိဳင္
အခ်ိန္အကန္႕သန္႕မဲ့
အခ်ဳပ္အေႏွာင္မဲ့
စီးေနၾကတယ္။
ရပ္တန္႕မဲ့လူမရွိဘူး။
ေဖးကူမဲ့လူမရွိဘူး
တစ္ေယာက္ထဲပါ...
ဟုတ္တယ္
ငါတစ္ေယာက္ထဲ....

မႈန္မိႈင္းေနတဲ့ညေန

Saturday, May 9, 2009

မန္းေတာင္နဲ႕က်ံဳးပံု.....
နန္းေရွ႕တံတားေပၚကေန ၇ိုက္ထားတာ။ ေလၿပင္းမတိုက္ခင္ ေကာင္းကင္ကတအားမႈန္ေနတာ မန္းေတာင္ကိုေတာင္ ေသခ်ာမၿမင္ရဘူး။ နန္းတြင္းကထြက္အလာ ကင္မရာကလည္းပါလာေတာ့ရိုက္လိုက္တာပါ။ အမွန္ေတာ့ဖုန္ေတြေနမွာ။ ၿမဴေတာ့ဟုတ္ေလာက္ဘူး။ မန္း မေရာက္ဘူးသူေတြမသိမွာစိုးလို႕ေနာ္။

ေန၀င္ေတာ့မွာ

<

ေန၀င္ၿပီးစ မီးေတြစထြန္းခ်ိန္မွာပါ။ ညေနမွ အၿပင္ထြက္ရေတာ့ မႈန္၀ါး၀ါးပံုေလးဘဲရိုက္လိုက္တာ။ ညေနဆိုအဲဒီေနရာေလးမွာထိုင္ရတာအစဥ္ေၿပတယ္။ မၿပန္ခ်င္ဘဲၿပန္လာရတာ။

အေမ

Friday, May 8, 2009

အလုပ္လုပ္ရတာေကာ၊ လူေတြနဲ႕ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ၇တာေကာ၊ မလြယ္ကူလွပါလားဗ်ာ။ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ေတြရႈပ္တယ္။ ေမာပန္းတယ္။ လူအခ်င္းခ်င္းဘာေတြမွန္းကိုမသိေအာင္ဘဲ။ အဲလိုအခ်ိန္ေတြဆိုရင္ ဘာအေၾကာင္းအရာမွကိုမေၿပာရ၇င္ေနပါေစ၊ အေမ ရင္ခြင္မွုုာတစ္ေမွးေလးေမွးရင္း ဘ၀အေမာေတြေၿပေပ်ာက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။

အရင္ကေပါ့ က်ဳပ္ည အိပ္ရင္ အေမကက်ဳပ္နားေလးလာၿပီး ယပ္ေလးခပ္သိပ္တတ္တာ၊ ေလေအးစက္နဲ႕မလည္း အရသာ၇ွိလိုက္တာဗ်ာ။
ထမင္းကိုေန႕စာ ညစာေပါင္းစားတတ္တဲ့က်ဳပ္ကိုဂရုတစိုက္နဲ႕ ထမင္းလိုက္ခြန္႕တတ္ေသးတယ။္ ထမင္းကိုစားေတာ္ပဲေလးေတြနဲ႕လံုးနယ္ထားတဲ့ထမင္းဆိုအလြန္ၾကိဳက္တာ။ အေမက... ထမင္းနဲ႕ပဲေရာနယ္ အစုတ္စုတ္ေလးေတြလုပ္ေပးတတ္တယ္။ စားေသာက္ဆိုင္က ထမင္းေတြနဲ႕မလည္းႏိုင္ေအာင္အရသာထူးပါေပတယ္ဗ်ာ။ အၿပင္ထြက္ခံနီးတိုင္း အေမ့ပါးၿပင္ႏုႏုေလးကိုနမ္းရတာအေမာဘဲ အေမ့ပါးၿပင္ကသနပ္ခါးက က်ဳပ္တေန႕တာအတြက္ခြန္အားေတြဗ်။

အေမ့နဲ႕ မခြဲခ်င္ဘူးဗ် ဒါေပမဲ့ခြဲခဲ့ရတယ္။
ခရီးတစ္ခုသြားကာနီးတိုင္းအေမ့ကိုကန္ေတာ့တယ္ ကန္ေတာ့တိုင္းလည္း က်ဳပ္အေတြးထဲမွာေနာက္ဆံုးကန္ေတာ့ၿခင္းမ်ိဳးနဲ႕ တစ္၀ကန္ေတာ့မိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ အသက္အရြယ္ရေနတဲ့အေမဆိုေတာ့ အေၿခအေန အခ်ိန္အခါက မေၿပာႏိုင္ေတာ့ဘူးေလဗ်ာ။ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုလည္းဒီလိုပါဘဲ အၿပင္သြားခါနီးတိုင္း အေမကိုအၿပီးတုိင္ကန္ေတာ့ေလ့၇ွိတယ္။ ပြဲလမ္းသဘင္ရွိတိုင္း ကိုယ့္ေမြးေန႕ေတြတိုင္း အေမကို လာကန္ေတာ့တယ္။ အေမ့ေက်းဇူးေလ အေမသာက်ဳပ္တို႕တစ္ေတြကိုမၿပဳစု၊ မပ်ိဳးေထာင္ဘူးဆိုရင္ က်ဳပ္တို႕ဘ၀မွာမ်က္ႏွာေတြငယ္ေနရမွာေလ။ အခုေတာ့ အေမ ၿပဳစုခဲ့လို႕ က်ဳပ္တို႕တစ္ေတြအားလံုးပညာတတ္ေတြ လူေတြ အလည္မွာမ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ေနရတယ္ေလ။

မခြဲခင္ေလး… အေမ့ကိုထိုင္ကန္ေတာ့ခဲ့တယ္။ ကန္ေတာ့ခ်ိန္ အေမ့မ်က္၀န္းမွာၿပိဳေတာ့မဲ့မိုးလိုညိုေနသလို၊ က်ဳပ္မ်က္၀န္းမွာေကာပါဘဲ
အေမ့ကိုေမာ့ၾကည္…့ၾကိဳးစားၿပံုးရင္းအေမေနေကာင္းေအာင္ေနေနာ္။ က်ဳပ္အသံေတြအက္ကြဲေနတယ္။ အေမ့လက္က မ်က္၀န္းနားမွာမသိမသာေလးပြတ္သပ္ေနတယ္။ ကန္ေတာ့ရင္း အေမ့ေၿခဖမိုးကိုသာသာေလးက်ဳပ္နမ္းမိတယ္။ ေ၀းလြန္းလွတဲ့ေဒသကုိက်ဳပ္မသြားခ်င္။ မခြဲခ်င္ေပမဲ့ ၀မ္းေရးအတြက္က်ဳပ္သြားရေတာ့မယ္ေလ။

က်ဳပ္အေမ့ကိုလြမ္းတယ္ဗ်ာ။ အေမသာအနီးမွာရွိေနရင္ အေမသာခရီးအေ၀းေတြကိုသြားလာႏိုင္၇င္၊ အရင္ကလိုေပ့ါပါးသြက္လက္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ေပ့ါဗ်ာ။ က်ဳပ္ဆႏၵပါ။
အေမ့ရဲ႕ေမတၱာက လေရာင္အရိပ္လိုေအးခ်မ္းတယ္၊ အေမ့ရင္ခြင္က ေႏြးေထြးမူအၿပည့္၊ အေမ့စကားသံေတြက ၾကင္နာမူအၿပည့္၊ အေမ့လက္ေတြက ယုယမူအၿပည့္၊ က်ဳပ္တမ္းတမိတယ္။ က်ဳပ္ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။ အေမ့ရဲ႕က်န္ရွိေနေသးတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ အေမ့အရိပ္မွာနားခိုခ်င္လွေသးတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္အေမကိုအၿမဲသတိရေနတယ္။
ဘာနဲ႕မွ အစားထိုးမရတဲ့ အေမ့ကို တမ္းတမိတယ္၊။

က်ဳပ္အေတြးထဲမွာလည္း အေမသာက်ဳပ္အနားရွိေနခဲ့ရင္....

အေမနဲ႕ေ၀းေနသူေမာင္ႏွမေတြလည္းဒီလိုမ်ိဳးဘဲခံစားရမယ္လို႕ထင္ပါတယ္။

ကိုယ္ပိုင္

ေနေရာင္ေတြကိုပိတ္ပင္..
လေရာင္ေတြကိုတားေလ...
အေမွာင္ထဲကၾကယ္ေတြပိုလင္းေလ။

သစၥာတရား

Thursday, May 7, 2009

အလင္းေပ်ာက္ရင္၊ အေမွာင္ေရာက္တယ္
တေဆာင္းကူးလို႕၊တစ္ေႏြေရာက္တယ္၊
ႏွင္းေတြေပ်ာက္လို႕၊ ပန္းေတြေၿခာက္တယ္။

တစ္ေႏြကိုေၿပာင္း၊ တစ္မိုးေရာက္လည္း
တစ္ေက်ာ့ၿပန္လို႕လန္းမလာေတာ့မဲ့
ပန္းေၿခာက္ကိုယ္စီ ေနာက္မွာခ်န္လို႔္...

ေနာက္ေၾကာင္းမခ်ီ ခရီးႏွင္လိုက္.....
ႏွင္းရည္ေသာက္မဲ့၀တ္မႈန္သစ္သာ
ရင္မွာသီလို႕

ေနာက္မဆုတ္ေၾကး...

ၿပန္မလွည့္ေၾကး ...

သစၥာမဲ့တဲ့ ပန္းေၿခာက္ေတြစီ။



ကဗ်ာေတာ့ဟုတ္ပါဘူး စိတ္ကူးရွိရာပါ။ အဓိက ကေတာ့ခြခ်က္သမား ေတြအတြက္ပါ။

ဟန္ေဆာင္ႏွလံုး

Wednesday, May 6, 2009

လမင္းနဲ႕သီ
ေနမင္းနဲ့ခ်ီတဲ့
ဟန္ေဆာင္ႏွလံုး
အၿပံဳးမာယာ
မကုန္ႏိုင္တဲ့
ခ်စ္ဟန္ပန္ေတြ
သီကံုးရတာ
ေပပါကုန္လို႕
ဒီတစ္ခါေတာ့
မွတ္တမ္းတင္ခ်င္....

ဟိုး..ေရခဲၿပင္ေအာက္
ေက်ာက္ေဆာင္ေလးမွာ

အတၱ..အတၱ...အတၱ....

အတၱတခါးေလးကိုေခါက္တယ္။
မာနေသာ့နဲ႕ခတ္ထားေလေတာ့ ဖြင့္ရတာခက္။
ႏွိမ့္ခ်ၿခင္းေတြ ခ၀ါခ်လာခဲ့တာေတာင္
အမုန္းေသာ့ကိုသိမ္းလို႕ထားတုန္း။

ရွာေဖြၿခင္းဆိုတဲ့ သစၥာတစ္ခုနဲ႕ရွာတယ္၊
ေတာင္းပန္ၿခင္းဆိုတဲ့ခ်စ္ၿခင္းေတြနဲ႕တခါးကိုေခါက္တယ္။
ေန႕သစ္တစ္ခုရဲ႕အာရုဏ္ဦးတစ္ခုတည္ေဆာက္ခ်င္တာေတာင္
ဥပေကၡာတရားေအာက္မွာရွင္သန္ေနတုန္း။

လက္ေၿမာက္အရံႈးေပးေနခဲ့တာေတာင္
ဘ၀ဇာတ္ဆရာကမ်က္လွည့္ၿပလို႕
တိမ္ေတြဖုန္းလိုက္ လေတြမိုက္လိုက္
အခုဆုိ ရက္ေတြမွေန ႏွစ္ကူးတာေတာင္
အတၱတခါးၾကီးက ပိတ္လို႕ထားတုန္း။

ေတြး

Tuesday, May 5, 2009

ႏွင္းမႈန္ေတြေပ်ာက္မွ... ႏွင္းစက္ေတြေသာက္ခ်င္၊
အခ်ိန္ေတြေဟာင္းမွ... ေနရာေဟာင္းကိုရွာခ်င္၊
ပန္းေတြေ၀ခ်ိန္လြန္မွ... ပန္းေၿခာက္ေတြေကာက္ခ်င္၊
ေၿခရာေတြေပ်ာက္မွ... ေနရာေဟာင္းကိုၿပန္ခ်င္၊
အခ်စ္ေတြေဟာင္းမွ... ေႏြးေထြးမူကိုရွာခ်င္၊
ေသခ်ာေလးေတြးမွ... လက္မခံတဲ့ေနရာကိုမွသြားခ်င္။

မာန္

ပင္ၿမင့္စံသဇင္ပန္း၊ေမာင္ခူးမယ္ေမွ်ာ္။
အားကုန္ကိုသြန္း ေၿခြမယ္တဲ့ဟန္ၿပင္၊
ေလေၿပနဲ႕ယိန္းႏြဲ႕၊မာန္ဟုန္နဲ႕ခ်ီေလေတာ့
ေ၀းခဲ့ရ လက္တစ္ကမ္းလို၊

ေအာ္...မာန္ဟုန္ကိုေလဟုန္နဲ႕ဆက္ခ်ီလိုက္ေပေတာ့၊
ဆံႏြယ္မွာ မပန္လိုတဲ့၊ ပင္ၿမင့္မွာေပွ်ာ္စံသူေလး။

တည္ၿငိမ္တဲ့ႏွလံုးသား

Sunday, May 3, 2009

တည္ၿငိမ္တဲ့မ်က္၀န္းတစ္စံု၊
ညိႈ႕အားမရွိ၊ ဆြဲအားမရွိ၊
ဒါေပမဲ့ ေမ်ာ္လင့္ၿခင္းတစ္ခုအတြက္၊
သူတို႕အခ်င္းခ်င္းေတာ့နားလည္ၾကတယ္။

တည္ၿငိမ္စြာလွမ္းေနတဲ့ေၿခလွမ္းေတြ၊
ဘယ္ကိုသြားတယ္မေရရာ၊
ဒါေပမဲ့ အခ်င္းခ်င္းေတာ့ဘက္ေတြညီလို႕၊
ဦးတည္ရာတစ္ခုကိုရည္ ေနၾကတယ္။

က်စ္လစ္စြာဆုတ္ကိုင္ထားတဲ့လက္တစ္စံု၊
မနာက်င္ေစဘူး၊ မထိခိုက္ေစဘူး၊
ဒါေပမဲ့ လုပ္ေဆာင္ရမဲ့အလုပ္တစ္ခုအတြက္၊
သူတို႕အခ်င္းခ်င္းတြဲလက္ေတြၿမဲၾကတယ္။

ပံုမွန္ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ရင္ခုန္သံေတြ၊
မီးေတာက္ေနတာ လူသူမၿမင္ဘူး၊
ဒါေပမဲ့ မီးေတာက္ေလးေတြရွင္သန္ေနေရး၊
သူတို႕အခ်င္းခ်င္းထိန္းသိမ္းၾကတယ္။


္

အိမ္မက္မဟုတ္တဲ့ အိမ္မက္

Friday, May 1, 2009

ညက အိပ္မရေတာ့ မနက္လည္းအေတြးေတြနဲ႕ဘဲ။ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလည္းစဥ္းစားရင္း သိ္ပ္မစဥ္းစားလိုက္ရပါဘူး။
က်ဳပ္ရဲ႕ ညကေသာက္လက္စ အနီတစ္ပိုင္းကို ယူ၊ ေရသန္႕တပုလင္း၊ ေနာက္ ေၿမပဲဆားေလွ်ာ္တစ္ထုပ္၊ စားပြဲေပၚက အမဲေၿခာက္တစ္ဗူး၊ က်ဳပ္ရဲ႕ လီလီပန္းေတြေ၀ေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာ ၄၃၂ ၇ြက္ပါ အိမ္မက္ကမၻာမွတ္တမ္းေလး အဲဒါေတြကို က်ဳပ္အိတ္စုတ္နီနီေလးထဲ ကို ပစ္ထည့္လိုက္ရင္း က်ဳပ္သြားေနၾက ကန္ေဘာင္ရိုးေလးနားကိုက်ဳပ္အေတြးမ်ားစြာနဲ႕ ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။

က်ဳပ္ရဲ႕အိမ္ကိုလြမ္းတိုင္း၊ က်ဳပ္စိတ္ေလတိုင္း စိတ္ရဲ႕ထြက္ေပါက္ေလးတစ္ခု အၿဖစ္ဒီေနရာေလးကိုလာေလ့ရွိတယ္။ အဲလိုေလးနဲ႕ က်ဳပ္ရဲ႕ တစ္ေန႕တာအခ်ိန္ေတြကို အနီေရာင္ပုလင္းေလးကုန္ ေနေရာင္ေလးလည္းအားေဖ်ာ့ေတာ့မဲ့ဆည္းဆာအထိ က်ဳပ္အေတြးေတြခ်ီတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း မူးၿပီးအိပ္လိုက္ေသးတယ္။

ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ေလညွင္းလာခံတဲ့တစ္ဖြဲ႕ တစ္ၿခားေနရာေတြမွာေတာ့ သံစဥိညွိေနတဲ့ ခ်စ္စံုတြဲေတြ။ သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ကိုမူတ္ထုတ္ရင္း က်ဳပ္ကေတာ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ပါဘဲ။ အေတြးကမၻာမွာေတာင္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ဆိုတာ မေတြးရဲ။

သံုးေလးခြက္ေလာက္အရွိန္ရလာေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ လီလီမွတ္တမ္း စာအုပ္ေလးကိုဖြင့္လိုက္ရင္း ..........နာက်င္မူေတြအသားက်ေနခဲ့ပါေပါ့လား........
ရက္ေပါင္း ၄၃၂ ရက္ .....မဆံုႏိုင္ေတာ့တဲ့ လူေတြ။ ၿဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့ေပ်ာ္ရြင္မူေတြ။ က်ဳပ္စာမ်က္ႏွာေတြကိုတစ္၇ြက္ၿခင္းလွန္ရင္း ....

ေပ်ာ္ရြင္ဘြယ္ရက္ေတြဆို က်ဳပ္ဆြဲတဲ့လီလီပန္းေတြက လန္းဆန္းေနတယ္။ ပန္းေလးေတြလန္းေနတဲ့ ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ရက္ကေလးေတြ ကိုဖတ္လိုက္ရင္း က်ဳပ္ၿပံဳးလိုက္ပါတယ္။နာက်င္တဲ့ေန႔ေတြကိုေတာ့့ လီလီပန္းေလးၿငိဳးၿငိဳးေလးေတြနဲ႕ က်ဳပ္ဖန္တီးခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီစာမ်က္ႏွာေလးေတြကိုေတာ့ က်ဳပ္မဖတ္ေတာ့ဘူး။

စာမ်က္ႏွာေနာက္ဆံုးကိုၿပန္လွန္ရင္း က်ဳပ္တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္နံပါတ္ေတြကိုေနာက္ၿပန္ရည္တြက္ရင္း တစ္မ်က္ႏွာစီစုပ္ၿဖဲလိုက္၊လံုးလိုက္ ေနာက္ က်ဳပ္ေရးခဲ့သမွ် အိမ္မက္မွတ္တမ္းေလးကို ေရထဲေၿမာလိုက္္။ အခုေတာ့ ေ၇ွ႕ဆံုးစာမ်က္ႏွာတစ္၇ြက္သာက်န္ေတာ့သည္။ က်ဳပ္ေက်နပ္စြာၾကည့္ရင္း လက္ကိုခဏရုပ္သိမ္းလိုက္တယ္၊ စာမ်က္ႏွာ ေပၚကိုက်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို အသာေငးၾကည့္ရင္း ေနာက္ဆံုးက်န္ေနေသးတဲ့က်ဳပ္ရဲ႕ အနီရည္ကိုတစ္၀ေမာ့လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အရူးတစ္ေယာက္လို က်ဳပ္အားရပါးရ၇ီလိုက္တယ္။ ရူးတယ္ ဟုတ္တယ္ အရူးလုပ္ခံရလိုက္လို႕.....
အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၿပဳစားမူကိုခံလိုက္ရလို႕ အရူးအိမ္မက္ေတြကို ပက္ပက္စက္စက္မက္ခဲ့တယ္။ ရွက္ၿခင္း၊ နာက်င္ၿခင္း၊ အားငယ္ၿခင္းေတြ.........
................
..................
အေမွာင္ထုကၾကီးစိုးလာၿပီ... အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း အိမ္ကိုေတာ့ ၿပန္ရဦးေတာ့မယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕မွာ စမက္ခြင့္ရေတာ့မဲ့ အိမ္မက္သစ္ေလးအတြက္ ဘ၀ ဆိုတာဒီလိုပါဘဲေလ။.......

အင္းေလ အိမ္မက္မဟုတ္ေတာ့မဲ့့လက္ေတြ႕ဘ၀အတြက္။ ေၿခလွမ္းသစ္ေတြနဲ႕ ......

တက္မၾကိဳးေအာင္ဘ၀မုန္တိုင္းၾကားမွာဆက္လက္ေလွာ္ခတ္ရဦးေတာ့မည္။