ေမွ်ာ္လင့္မဲ့.... ကာရံမဲ့

Saturday, February 28, 2009

ခ်စ္သူေရ
မင္းအနားမွာေနခြင့္ဆိုတာေလးကို၊ မရခဲ့ေပမဲ့ မင္းရဲ႕ အတိတ္တေနရာမွာ
ေနခြင့္ရခဲ့တာကိုဘဲ ေက်နပ္လွပါၿပီ။

ခ်စ္သူေရ
အခ်ိန္တိုင္းမွာလည္း.....
မင္းအနားမွ တစ္ၿခားသူရွိေနမလားလို႕ေတြးပူခဲ့၇။
မင္းေနေကာင္းရဲ႕လားေမးခြန္းေတြေကြ့ပတ္ေမးခဲ့ရ။
မင္းအလုပ္အစဥ္ေၿပရဲ႕လားဆိုတာကိုလည္းမ၀ံ့စြာေမးခဲ့၇တယ္။
မပြင့္လင္းတဲ့မင္းတေယာက္အတြက္ ငါရင္ေလးခဲ့ရပါတယ္။
မယံုတာမဟုတ္ေပမဲ့အေ၀းမွာေနရတဲ့ငါ့ဘက္ကုိမင္းနားမလည္ခဲ့။
အေ၀းကေနမွန္းေတြး၊ အေ၀းကေနမွန္းေငးခဲ့ရငါ့ေန႕ရက္ေတြ
မရည္တြက္ႏိုင္ေအာင္ပါခ်စ္သူ။

ခ်စ္သူေရ
ရက္မွေန လ။ လ မွေန ႏွစ္ ကူးေရာက္ေတာ့မယ္ေနာ္။
ဆံုႏိုင္ခြင့္ကိုမင္းမဖန္သလ၊ို ၾကိဳးစားေစမူကိုရပ္တန္႕ေစခဲ့တယ္။
တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတဲ့ငါ့ခ်စ္ၿခင္္္း ကမင္းအတြက္တန္ဖိုးမရွိခဲ့သလို
လြမ္းေမာတတ္တဲ့ငါ့စိတ္ေတြကို မေၿပာင္းလည္းေစခဲ့ပါဘူး။
မင္းသာငါ့ဘ၀လို႕ရည္ကတည္းကမင္းအေပၚခ်စ္ၿခင္းတစ္ရက္မွမေလွ်ာ့
ငါ့အခ်စ္ကိုငါတစ္စမွမေၿပာင္း၊တန္ဖိုးထားခဲ့သူပါခ်စ္သူ။

ခ်စ္သူေရ
လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့တစ္ဖက္ကမ္းက ဆံုခ်င္တဲ့ဆႏၵေလးကိုေတာ့
ငါဆုတ္ကိုင္ထားပါရေစလားကြာ၊
အိပ္မရတဲ့ညေတြကို အိပ္ေဆးေတြနဲ႕ေက်ာ္ၿဖတ္ခဲ့ေပမဲ့
အသားက်ခဲ့တဲ့ငါ့အလြမ္းေတြကို အဲဒီအိပ္ေဆးေတြကေမွးမစက္ေစေတာ့ဘူး။
ငိုရလြန္းတဲ့ငါ့မ်က္၀န္းကမ်က္ရည္ေတြခမ္းေၿခာက္ခဲ့ေပမဲ့
ရင္ထဲကငိုသံေတြကေတာ့ ပိုၿပင္းထန္ေနတုနး္ပါဘဲခ်စ္သူ။

ခ်စ္သူေရ
ဆံုႏိုင္ခြင့္ဆိုတာငါ့အတြက္မဟုတ္ေတာ့ရင္လည္း
မင္းဘ၀ေလးေအးခ်မ္းပါေစရယ္လို႕ဘုရားမွာေတာင္းဆုိုဆဲပါ။
မင္းမရွိခဲ့တဲ့ဒီတစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အတိုင္းအတာ ကိုငါရင္နာစြာေက်ာ္ၿဖတ္ခဲ့သလို၊
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ထိငါ ေက်ာ္ၿဖတ္ရဦးမွာပါလိမ့္။

ခ်စ္သူေရ
ငါ့ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္မဲ့ဆႏၵေလးတစ္ခုကေတာ့......
ကံတရားကခြင့္ေပးလို႕ဆံုႏိုင္ခြင့္ေလးရခဲ့ရင္ၿဖင၊့္
မင္းပခံုးထက္မွီရင္း နမ္းခဲ့တဲ့ပါးၿပင္ေလးကိုေတာ့ ဖြဖြေလးနမ္းခ်င္ေသးတယ္။

အမွတ္တရေန႕ေလး အပိုင္း ( ၆ )

Friday, February 27, 2009

ေကာင္းကင္ၿပာၾကီးရဲ႕ အေရာင္နဲ႕ေ၇ာင္ၿပန္ဟပ္ကာ တစ္သြင္သြင္စီးေနေသာ ေခ်ာင္းေရမွာလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ၿပာလိုက္ ၿဖဴလိုက္နဲ႕၊ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးမွာလည္း အလြန္သာယာလွသည္။ ေတာင္ေစာင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ေတာပန္းမ်ားေ၀ဆာေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေလအပင့္မွာ ေတာပန္းန႕ံေလးက သင္းလာေသးသည္။
ဒီေနရာကို ႏိုးႏိုးႏွင့္စိုးစိုး ဆိုတဲ့ဆရာမေလးႏွစ္ေယာက္အလြန္ၾကိုက္ႏွစ္သက္သည္။သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္အပမ္းေၿဖရာေနရာေလးပင္။ ရြာထဲမွာေရမ၇ွိလွ်င္လည္း ဒီေခ်ာင္းထဲမွာေရလာလာခ်ိဳးၾကေသးသည္။

ၾကည္လင္တဲ့ေရေအာက္မွွာသြားလာေနေသာငါးေလးမ်ား၊ ငွက္ကေလးေတ ြေတးဆိုသံမ်ား၊ ေခ်ာင္းေရစီးသံေတြကသာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကိုလြမ္းမိုးထားသည္။ ေငးေမာလို႕မကုန္ေအာင္ပင္ ၿဖစ္ေနသည္။ စိုးစိုးတစ္ေယာက္ဒီေနရာေလးကုိ သူ႕မ်က္၀န္းေလးထဲမွာစြဲေနေအာင္ကို ေနာက္ဆံုးၾကည့္ၿခင္းမ်ားႏွင့္ၾကည့္ေနသည္ပင္ေလ။

ဒီေန႕ဒီေနရာဟာ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ဆံုရာေနရာေလးပင္။ အရာရာတိုင္းတိတ္ဆိတ္ေနသည္။သူတို႕စကားမ်ားမွာလည္း တိပ္ဆိတ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေခ်ာင္းေဘးနားမွာေဘးတိုက္ထိုင္ကာ အေ၀းတစ္ေနရာကိုေငးေနသည္။

အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္ေနၾကၿပီး

“ႏိုးႏိုး”
“ဘာလည္း...ေၿပာ....စိုးစိုး“
“ငါ...အိမ္ၿပန္ေတာ့မယ္”

“အင္း..”
“ငါရဲ႕ အခ်ိန္ေတြငါ့ရဲ႕ အားေတြကို သူမ်ားေတြအတြက္ေပးဆပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ အခုေတာ့ ငါ့အေဖရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ငါရွိေနခ်င္တယ္။ သူ႕ကိုငါ့လက္နဲ႕ ၿပဳစုလိုက္ခ်င္တယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ။ ငါမွား လားဟင္။”

“အင္းပါနင္မမွားပါဘူး.. ငါနားလည္ပါတယ္။”

သက္ၿပင္းရွည္တစ္ေခ်ာင္းကိုေလးလံစြာဆြဲကာ

“စိုး....ၿပန္သင့္တယ္။ ”
“အင္း”....... ဆိုကာႏွစ္ေယာက္သားတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။

“ႏိုးႏိုး ငါေလ နင့္ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟာ။ ငါ နင့္ဆီကပညာေတြရခဲ့တယ္ အခုငါအိမ္ၿပန္ရင္ ငါ့အေဖနဲ႕ အေမကိုငါေကာင္းေကာင္းၿပဳစုတတ္ၿပီေပါ့ နင့္ေဆးပညာေတြနဲ႕ နင့္ရဲ႕ေစတနာေတြေၾကာင့္ေလ လူမမာေတြလည္းအမ်ားၾကီးေရာဂါေတြသက္သာခဲ့တယ္။ နင္လိုလူနဲ႕ေတြ႕ဆံုခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္လို႕မဆံုးပါဘူး။”

“စိုးစိုး..ရာနင္ကအဲလိုေၿပာေတာ့ငါၿပန္ေၿပာေတာ့မယ္ေနာ္။ နင့္ဆီက ငါပညာေတြအမ်ားၾကီးရခဲ့တယ္။ သူတစ္ပါးအေပၚေမတၱာထားတတ္လြန္းခြင့္လႊတ္တတ္လြန္းတဲ့နင့္ အက်င့္ေတြကေတာ့ ငါ့ဘ၀အတြက္ အံ့မခန္းပါဘဲ။ ငါေနာင္တစ္ခ်ိန္ဘာလုပ္ မယ္ထင္သလဲ။ ”

“ေၿပာပါဦး...”

“ငါ မူၾကိဳေက်ာင္းဖြင့္မယ္။ ”

“ဟင္”

“ဟုတ္တယ္ ငါေလ မင္းဆီကပညာေတြအမ်ားၾကီးရခဲ့တယ္။ သင္ၾကားနည္းပညာေတြေလ။ ငါအရင္ကမင္း အဲေလာက္ထိတတ္လိမ့္မယ္မထင္ခဲ့ဘူး။ မင္းရခဲ့တဲ့ဘြဲ့ကိုလည္း အထင္ေသးခဲ့တယ္။ မင္းပံုစံကိုလည္း သိပ္အထင္မၾကီးခဲ့ဘူးေလ။ နင္ ပညာေတာ္သင္ၿပန္ဆိုတာကိုေတာင္ငါ အထင္ေသးခဲ့တယ္။ အမွန္တရားပါ။ ေနာက္ၿပီး ဟိတ္ဟန္မရွိတာကလည္း ငါ့ရင္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ဆြဲေဆာင္ခဲ့တယ္ ကေလးေတြအေပၚမွာ စိတ္၇ွည္ခဲ့တာ မၿပည့္စံုတဲ့ကေလးေတြကို ပံ့ပိုးခဲ့တာေတြ စိတ္ကိုၿပဳၿပင္ေပးခဲ့တာေတြဟာ ငါ့အတြက္ အတုယူစရာပါ ကြာ။
တူတူေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုၿပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္။မင္းနဲ႕တူတူၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ငါ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ ကံတရားကလည္းေနာ္ ဒို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ခဏေတာ့ေတြ႕ဆံုခြင့္ေပးခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ မေမ့ႏိုင္စရာ ဒို႕တစ္ေတြရင္ထဲမွာ ထာ၀ရက်န္ခဲ့ေတာ့မယ္။ ”

“ႏိုး.. ငါရင္ထဲမွာ ဒီေတာင္တန္းၾကီးရယ္ ဒီေခ်ာင္းေလးရယ္ ဒီနယ္ကလူေတြရယ္ ရိုးသားၿပီး အခက္အခဲေတြၾကားကၾကိဳးစားေနတဲ့ ကေလးေတြရယ္....အင္းေပါ့ ....မင္းရယ္ ငါ့ရင္ထဲမွာထာ၀ရသိမ္းထားပါမယ္ေနာ္။”

“အင္းပါ စိုး...မင္းလူေတြအေပၚမွာတာ၀န္ေက်ခဲ့သလို မင္းမိဘအေပၚလည္းမင္းတာ၀န္ေက်မယ္ဆိုတာယံုတယ္သူငယ္ခ်င္း။”
“သြားေတာ့ေနာ္ စိုး။ ငါႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ မင္းေက်ာၿပင္ကို ၾကည့္ၿပီးက်န္ေနခဲ့ခ်င္လို႕ပါ။”

အင္းဆိုကာ ဆရာမေလးစိုးစိုးတစ္ေယာက္သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏိုးႏိုးနဲ႕ လွပတဲ့ဒီေဒသေလး၊ ဒီေနရာေလးကို ထာ၀ရ ေက်ာခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။

သခင္ႏွင့္အက်ြႏု္ပ္

Monday, February 23, 2009

အက်ြႏု္ပ္ေအးခ်မ္းစြာေနေနသည္။ ဤသခင္အေပၚမွာအက်ြႏု္ပ္ သစၥာ၇ွိသည္။ ေနာက္ဆံုးအက်ြႏု္ပ္ အသက္ကိုပင္ ေပးဖို႕အက်ြႏု္ပ္၀န္မေလးပါ။ ၾကာေတာ့ လည္း သံေယာဇဥ္ေပ့ါေနာ္။ အက်ြႏု္ပ္ကို လူတစ္ဦးမွ ယခုလက္ရွိသခင့္ထံမိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ အက်ြႏု္ပ္မၿငင္းခဲ့ပါ။

ထိုေန႕မွစ၍အက်ြႏု္ပ္ သခင္အသစ္ေပၚတြင္ သစၥာရွိသည္။ သခင့္ ေခၚခ်ိန္တိုင္းမွာ အက်ြႏု္ပ္ အစဥ္သင့္၇ွိေနသည္။ သူေစခိုင္းသမွ်ကို နားစြင့္ကာနားေထာင္တတ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးသခင္ ဆိုး ေပမဲ့ အသက္ေပး၍ အေစခံမည္ဟုရည္၇ြယ္ခဲ့သည္။ သခင္က ပထမေတာ့ တန္ဖိုးထားသည္။ ေနာက္တစ္ေၿဖးေၿဖး ေၿပာင္းလည္းလာသည္။ အက်ြႏု္ပ္သစၥာရွိသလိုမ၇ွိေတာ့ အက်ြႏု္ပ္ကိုအေလးမထားေတာ့။ ယခုေတာ့ အက်ြႏု္ပ္ အေပၚေမ့ေလွ်ာခဲ့သလို အက်ြႏု္ပ္ ကေဟာင္ေနသည္ကိုေတာင္ ဆူေငါက္သည္။ နားညည္းသည္တဲ့။

အက်ြႏု္ပ္ အသံကိုမၾကားခ်င္ေတာ့တဲ့ေလ။ သူအလုပ္ရႈပ္သည္တဲ့ေလ။ အက်ြႏု္ပ္ လည္းမေႏွာက္ယွက္တတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အက်ြႏု္ပ္လည္း သခင္ႏွင့္ စကားေတြေၿပာခ်င္သည္ေပါ့။ အက်ြႏု္ပ္မွာတစ္ေန႕လံုးတစ္ေယာက္ထဲေလ။ သခင့္ေခၚသံေလးကိုေမွ်ာ္တတ္သည္။ သို႕ေသာ္ သခင္မွာ တစ္ၿခားစိတ္၀င္စားစရာ ေခြးမတစ္ေကာင္ရွိေနသည္ေလ။

အက်ြႏု္ပ္ စိတ္မေကာင္းပါ။ အက်ြႏု္ပ္ ဘက္ကတာ၀န္ေက်ေအာင္သာေနေတာ့မည္၊ေနာက္ တိပ္ဆိပ္စြာေနေတာ့မည္ဟုလည္း ရည္၇ြယ္ကာ သခင့္ကိုသတိရခ်ိန္တိုင္း အက်ြႏု္ပ္ အိပ္စက္လိုက္သည္။ စိတ္ကူးတစ္ခုကိုေမ့ေပ်ာက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္သာပင္ေလ။

ဤဆံုးၿဖတ္ထားေသာ္လည္း တစ္ေန႕သခင္က အက်ြႏု္ပ္၏ခံစားခ်က္ကိုမသိလို႕လား။ ဂရုမစိုက္ပါဘူး မင္းကေခြးဘဲ ဘာတန္ဖိုးရွိလို႕လည္းတဲ့ဆိုကာ အက်ြႏု္ပ္ ၿငိ္မ္ေနသည္ကို အေကာင္းမွတ္ကာ ဆဲဆိုကန္ေက်ာက္ လိုက္သည္။ ေခြးေနရာေခြးေနစမ္းတဲ့ေလ..

အခုေတာ့ သခင့္ေဘးနားမွာေခြးမတစ္ေကာင္၇ွိေနသည္။သူႏွင့္သခင္ ေပ်ာ္ၿမဴးေနသည္။ စကားေတြ၇ႊန္း၇ႊန္းေ၀ေအာင္ေၿပာေနသည္။ေခြးမေလးဘက္ကေနကာကြယ္ေပးေသးသည္။ အခုေတာ့အက်ြႏု္ပ္သိပါၿပီ။ အက်ြႏု္ပ္တိပ္တဆိတ္ထြက္ခြာသြားေတာ့မည္။

သူတို႕၏ေပ်ာ္၇ြင္မူေတြကိုၾကည့္ေနလွ်င္ အက်ြႏု္ပ္ ပိုစိတ္ညစ္မည္။ ယခုအက်ြႏု္ပ္ သခင္မဲ့တဲ့ဘ၀မွာလြတ္လပ္စြာေနေတာ့မည္။ တာ၀န္လည္းေလွ်ာ့မည္။ ေသာကလည္းေ၀းမည္။
သို႕ေသာ္....မ်က္ေစ့ထဲကေတာ့မထြက္ သခင္ႏွင့္ေခြးမေလးေပ်ာ္ၿမဴးေနသည္ကိုပင္။

မိတ္ေဆြမွရန္သူ..

လူတစ္ေယာက္ႏွင့္မသိခဲ့ရ မခင္ခဲ့ရလွ်င္မည္မွ်ေကာင္းလိမ့္မည္နည္းဟုစဥ္းစားမိသည္။
အဲဒီလူတစ္ေယာက္ကို သိခ်ိန္မွစ၍ အေပ်ာ္ေတြေပ်ာက္ ေသာကေတြမီးလိုေရာက္ခဲ့ရသည္။
ၿပန္လည္းမေတြ႕ခ်င္ေတာ့ အဲဒီနာက်င္မူပူေလာင္မူဟာ ဘ၀တက္လမ္းတစ္ခုကိုရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရသလိုပင္။
ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ပ်က္မိသည္။

အဲဒီလို လူမ်ိဳးက ိုဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ေတြ႕ဖူးခဲ့ၿခင္းပင္။ ကိုယ့္အေပၚမွာ မာေက်ာစြာဆက္ဆံခဲ့သည္။ ပူေလာင္ေစသည္။နာက်င္ေစသည္။ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္တန္ဖိုးထားၿခင္းမခံခဲ့ရေပ။
၀မ္းလည္းနည္းသည္။ ၿပန္ၿပီးလည္းမဆဲတတ္ေတာ့ခံလိုက္ရသည္ပင္။ ရန္ကလည္းၿပန္မေတြ႕တတ္ေတာ့ခက္ေတာ့သည္။

ေနာက္မ်ားမွာေတာ့ မိတ္ေဆြၿဖစ္လာမည့္သူေတြကိုေတာ့ ၾကည့္ေရြးရမည္။
ေတာ္ေတာ္ေလးလည္းေနာင္တ၇မိသည္။ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တတ္ခဲ့ပါၿပီ။

ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေလး..

Sunday, February 22, 2009

မႏွစ္ကေမြးေန႕ကလက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုရတယ္။ သိပ္တန္ဖိုးမထားမိ ေနာက္ေတာ့ တန္ဖိုးက မေသးပါလားလို႕လည္းတြက္မိတယ္။ တၿဖည္းၿဖည္းရင္းႏွီးလာရာမွ တန္ဖိုးတက္လာတယ္ေလ။ ဒီ လက္ေဆာင္ေလးကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး တန္ဖိုးထားမိတယ္။

စိတ္ညစ္ေနခ်ိန္တိုင္းမွာသူရွိတယ္။ အားငယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ေသာကေတြအပူအပင္ေတြမ်ားေနခ်ိန္မွာ သူအၿမဲရွိတယ္။ ေနမေကာင္းေနခ်ိန္ေတြမွာ သူအၿမဲရွိတယ္။

က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့အတြက္ ေရခ်ိဳးခ်ိန္ေတြကအစ အခ်ိန္ဇယားႏွင့္လုပ္ေပးတတ္ေသးတယ္္။
အာရုဏ္ မိုးေသာက္ေတြမွာလည္း အလုပ္ေနာက္မက်ေအာင္ႏိုးေပးေသးတယ္။ အခ်ိန္မွန္တယ္ တစ္ေန႕မွ မပ်က္ကြက္ပါဘူး။

ေနမေကာင္းေသာေန႕ေတြမွာဆို တစ္ေနကုန္ေအာင္မေမာတမ္းဘဲ စားသင့္္ေသာအစာမ်ားကုိစီစဥ္ေပးေသးသည္။ ဘာမလုပ္နဲ႕ ဘယ္လုိေနနဲ႕ စိတ္ေတြတအားပူေပးတတ္ေသးသည္။ ငိုခ်င္ေနလွ်င္လည္းနားေထာင္ေပးသည္။

အဲဒီလိုမ်ိဳးဂရုတစိုက္ရွိမူ ေလးေတြေၾကာင့္တစ္ေန႕တစ္ၿခားပိုလို႕သံေယာဇဥ္၇ွိခဲ့ရသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ပစ္ရက္မလည္းေနာ္။ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေလးေလ။
သူ႕နာမည္ေလးကိုဘယ္လိုေပးရင္ေကာင္းမလည္းလို႕စဥ္းစားတုန္းဘဲ။

စိတ္ခမ္းခ်ိန္ေနာ္......

Thursday, February 19, 2009

မနက္ေစာေစာစီးစီး ဖုန္းသံတစ္သံၾကားလိုက္ရသည္။
ဖုန္းေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့.....

"အမ ေရ.. သင္တန္းေလးတစ္ခုေလာက္သြားတက္ေပးပါလား"

"အင္း.. ရပါတယ္ ၊ ဘယ္ေတာ့လည္း ၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္နဲ႕တိုက္ရင္ေတာ့ တက္ေပးမယ္ေလ။"

"ဟုတ္ အမ.. သင္တန္းကေတာ့ ေႏြရာသီမွာပါ။"

"ေအာ္ရတယ္ေလ.."

"ဘယ္မွာလည္း"

"........ မွာပါ။"

"ေအာ္ .. ခရီးအေ၀းသြားရဦးမွာေပါ့"

"ဘာအေၾကာင္းလည္းဟဲ့သင္တန္းက"

"human right course"

"အင္း... ေကာင္းလိုက္တာပါလား"

"ဘယ္သူနဲ႕ သြားရမွာလည္း"

"ကို.......... လည္းအဲဒီသင္တန္းတက္မယ္တဲ့"

"ဘာ.... (ေတာ္ေတာ္ေလးက်ယ္သြားတယ္ အဲဒီဘာက )"

"ဘာလို႕လည္း အမ"

"သူနဲ႕ ဆိုရင္ေတာ့ မတက္ေတာ့ဘူး"

"ဘာလို႕လည္းအမ"

"မေၿပာလိုပါ အိုေကေနာ္ မတက္ေတာ့ဘူး"

"ဟုတ္ အမ ရပါတယ္ အမ။ ဒါဘဲေနာ္အမ" ဟုဆိုက ဖုန္းခ်သြားသည္။


အဲဒီလိုလူမ်ိဳးနဲ႕တက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မတက္ေတာ့ တက္ရမည့္သင္တန္း human right course.တူတူတက္ရမည္သူကေတာ ့အေတာ္ကိုစိတ္ပ်က္သြားမည္။

မိန္း ကေလးတစ္ေယာက္ကို ယူမည္ဆိုကာ မိန္းကေလးဘ၀ကို နားမလည္စြာဖ်က္စီးပစ္ခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္နဲ႕ အတူတူ သင္တန္းသြားတက္ရမည္တဲ့ေလ။ ကိုယ္နဲ႕ေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ ဒါေပမဲ့သူ႕အရႈပ္ေတြကိုေၿဖရွင္းေပးခဲ့ရသည္။
အရင္ကေတာ့ ခြင့္လႊတ္ခ်င္လႊတ္မည္။ ေအာ္ လူဆိုတာမွားတတ္တဲ့သေဘာဘဲေလဆိုၿပီးေတာ့။

ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ နာက်ည္းမူေတြ မတရားမူေတြ သစၥာမရွိတဲ့လူေတြကိုေတြ႕လွ်င္ခံႏိုင္၇ည္သိပ္မရွိေတာ့။ ေဒါသက အလိုလိုၿဖစ္လာသည္။ အဲဒီတစ္ေယာက္ႏွင့္သာ ခရီးထြက္ခဲ့လွ်င္၊ သင္တန္းတူတူတက္၇မည္မဟုတ္ လူသတ္မူၿဖစ္လိမ့္မည္။

ေနပါ့ေစေတာ့ စိတ္ခမ္းေနခ်ိန္မွာ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မွာမ်ား အေၿပာင္းအလည္းေလးမ်ားၿဖစ္မလားလို႕စဥ္းစားပါတယ္။
ေစာေစာစီးစီးေဒါသေတြထြက္လိုက္ရသည္။

ၾကိမ္စာသင့့္နန္းေတာ္....

Wednesday, February 18, 2009

အမုန္းဆိုတာမင္းအတြက္ငါမခ်န္ခဲ့သလို
ေႏွာင္ၾကိဳးဆိုတဲ့သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေလးနဲ႔လည္းမခ်ည္ေႏွာင္ရက္ဘူး။

တခါးမရွိတဲ့ငါ့ႏွလံုးသားက မင္းအတြက္ေနရာေကာင္းမဟုတ္သလို
အမွတ္မရွိ္တဲ့ငါ့ႏွလံုးသားဟာမင္းေပ်ာ္စံရာနန္းေတာ္မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။

ထိုက္တန္မဲ့စြာေထြးဖက္ခဲ့တဲ့လက္ႏွစ္စံုကို ၿပစ္ဒဏ္ေတြခ်လိုက္သလို။
ရိႈက္သံတစ္ခုရဲ႕ပဲ့တင္သံေတာင္ မၾကားေစရေတာ့ပါဘူး။

နားလည္မူတစ္ခုနဲ႕ ခြင့္လႊတ္ခဲ့မူေတြဟာ၊
မင္းေပ်ာ္ရြင္မူရဲ႕ေကာက္ေၾကာင္းေတြအၿဖစ္မေတြ႕ေစရေတာ့သလို...........
နားခိုစရာရင္္ခြင္တစ္ခုအၿဖစ္မေတာင္းဆိုေတာ့ပါဘူး။

ေက်ာခိုင္းသြားတဲ့မင္းေက်ာၿပင္ကိုအသာၾကည့္ရင္း
ဟိုးအေ၀းကို ၿပန္သန္းသြားတဲ့ ငွက္ငယ္ တစ္ေကာင္ကိုေငးေနသလိုေလး
တိတ္တိတ္ေလး ေငးေမာခြင့့္ကို ေတာ့ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ေသးတဲ့အရူးတစ္ေယာက္ၿဖစ္ ထာ၀ရတည္ေနေတာ့မွာပါ။

ေနာက္ဆိုတာ.....

ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ ကိုေလးစားပါ
ယခုလုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကိုၾကိဳးစားလုပ္ပါ
ယခုအနီးမွာရွိသူကိုအေလးထားပါ
အဲဒါေတြကို ေလးမထားခဲ့ရင္.....

လက္ရွိအခ်ိန္ကိုေကာင္းမြန္စြာကုန္လြန္ပါ
လက္ရွိအလုပ္ကို ဘ၀အတြက္ၾကိဳးစားလုပ္ပါ
လက္ရွိအနီးမွာရွိေနသူႏွင့္ သင့္ၿမတ္စြာဆက္ဆံပါ။
အဲဒါေတြမလုပ္ခဲ့ရင္.......

အရင္ကအခ်ိန္ေတြ
အရင္ကအလုပ္ေတြ
အရင္ကမိတ္ေဆြေတြ
အခုဘယ္မွာလည္း
ၿပန္မတမ္းတႏွင့္ ၊

ထို႕ေၾကာင့္.....

အခ်ိန္ေတြကိုအက်ိဳးရွိွရိွကုန္ေစပါ
ခ်စ္ၿခင္းႏွင့္ခြဲခြါပါ
ေနာင္မွ ေနာင္တမရပါနဲ႕
ေနာက္မွၿပန္မတမ္းတႏွင့္......

ေနာက္ဆိုတာ ေက်ာ ဘဲရွိတယ္။

အမွတ္တရေန႕ေလး အပိုင္း ( ၅ )

Tuesday, February 17, 2009

ေက်ာင္းဆရာမေလးလည္း တစ္မနက္ခင္းလံုးစာသင္ထားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးပင္ပန္းေနၿပီ။ အဲဒီ လိုမ်ိဳးပင္ပန္းေနခ်ိန္ဆိုလွ်င္ နာစ္မ ေလးက အလိုက္သိလွပါသည္။
စားစရာ ေသာက္စရာေလးေတြအၿမဲစီစဥ္ေပးထားတတ္သည္ပင္။

ေန႕လည္ကေလးမ်ားကစားခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ဆရာမေလးကိုနားေစၿပီး သူကပဲ ကေလးမ်ားႏွင့္ကစားေပးတတ္သည္။
တစ္ခါတစ္ေလလည္း ဆရာမေလးနားတတ္သည္ အၿမဲတမ္းေတာ့မဟုတ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကေလးမ်ားကစားေနခ်ိန္ဟာလည္း အေရးၾကီးေသာ အခ်ိန္တစ္ခုပင္ေလ။

သူၾကိဳးစား၍ ကေလးမ်ားကစားေနခ်ိန္ေလးေတြမွာ ကေလးေတြႏွင့္အတူကစားေပးတတ္သည္။
ဤအခ်ိန္တြင္ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သမ္းေလးေတြကိုသိရသည္။
သူတို႕ဘာတိုင္းကစားသည္။ ဘာေလးေတြြြစိတ္၀င္စားတယ္ သူတို႕ အေတြးေလးေတြဘာေတြရွိသည္ဆိုတာကို ေလ့လာလို႕ရသည္ ဆိုေတာ့ ဆရာမေလးမွာေမာသည္ပန္းသည္ ကို အေလးသိပ္မထားဘဲ ကေလးမ်ားကစားခ်ိန္ ကို လည္း သြားေရာက္ၾကည့္ရႈေပးေသးသည္။

ဒီေန႕ေလးလည္း ဒီလိုပါဘဲ ကေလးမ်ားကစားေနသည္ ကို လိုက္လံၾကည့္ရႈရင္းႏွင့္ တစ္ၿခားကေလးမ်ားက ေၿပးေဆာ့ ကစားေနေပမဲ့ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့တိုးတိုးေလးေတြေၿပာၿပီးရီလိုက္ၾက ဟိုကိုလက္ညိႈးထိုးလိုက္ေၿပာလိုက္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္၀င္စားစရာပင္။

ဆရာမေလးလည္း ဘာေတြေၿပာေနပါလိမ့္ဆိုက သူတို႕နား သြားနားေထာင္ၾကည့္သည္။
အရမ္းကို အံ့ၾသသြားသည္ ႏွစ္ေယာက္သားေၿပာေနၾကသည္မွာ ကခ်င္လိုေၿပာကာ၇ီေနၾကသည္။
ဒီ၇ြာမွာလူမ်ိဳးစံုရွိသည္ ကခ်င္။ ခ်င္း။ ၀။ ဓႏု။ ရွမ္း။ အခါ။ လီဇူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးစံုသည္။ ဒီနယ္မွာ အေနၾကာေတာ့ ဆရာမေလးလည္း ကခ်င္စကားနဲ႕ ခ်င္းစကားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးတီးမိေခါက္မိရွိသည္ေလ။

ဘာလို႕အံ့ၾသရသလည္း ဆိုေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္မွာ လူမ်ိဳးမတူပါ. တစ္ေယာက္ကခ်င္း တစ္ေယာက္က ကခ်င္ၿဖစ္လွ်က္ သူတို႕ သံုးေနသည္မွာ ကခ်င္စကား။ မ်က္ေစ့ေတြလည္သြားသည္။

ခ်င္း ကေလးေလးသည္ ဆရာမႏွင့္ ေၿပာလွ်င္ အဂ္လိပ္လိုၾကိဳးစားေၿပာသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေၿပာလွ်င္ ၿမန္မာလိုေၿပာသည္။ အခုေတာ့ သူက ခ်င္းၿဖစ္လွ်က္ ကခ်င္စကားကို ေတာ္ေတာ္ေလးတတ္က်ြမ္းစြာေၿပာေနသည္ပင္ေလ။

ဆရာမေလးစဥ္းစားမိသည္မွာ......ေအာ္ ကေလးရဲ႕ အေဖ ဒါမွ မဟုတ္ အေမ က ကခ်င္ထင္တယ္ ဆိုကာ မ်က္ေစ့လည္လည္ႏွင့္ထားလိုက္သည္။

ညေန ေက်ာင္းဆင္းမိဘမ်ားက ကေလးမ်ားကို လာၾကိဳခ်ိန္ တြင္ ဆရာမေလးလည္း မေနႏုိုင္ စိတ္၀င္စားလွသၿဖင့္ မိဘႏွစ္ပါးအားေမးလိုက္သည္။

"ေအာ္.. အမ တို႕ လင္မယား က ဘယ္ သူက ကခ်င္လည္း" လို႕ေမးလိုက္ေတာ့ အေမ လုပ္တဲ့လူက "က်မတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ခ်င္းပါတဲ့ "

ဆရာမ မ်က္လံုးၿပဴးသြားသည္။

"အမ တို႕ကေလး ဘယ္လိုလုပ္ ကခ်င္စကားတတ္တာပါလဲရွင္"လို႕လည္းေမးေရာ။
"က်မတို႕မသိဘူး က်မ တို႕အိမ္မွာ ခ်င္းလိုဘဲေၿပာတာပါ"

ဘယ္လိုၿဖစ္ပါလိမ့္ေနာ္လို႕စဥ္းစားေနရင္း...

"အမ သားက သူ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ စကားေၿပာေနတာ ကခ်င္လိုေၿပာေနတယ္"

"အယ္ ဟုတ္လား"
" ေအာ္ သိၿပီ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ေနာက္ အဲဒီေကာင္ေလး ကဒီနယ္ကိုေရာက္တာ သိပ္မၾကာေသးေတာ့ ၿမန္မာစကားမတတ္ဘူးေလ ကခ်င္လိုဘဲတတ္တယ္ေလ"

ေအာ္ .... ဆရာမေလး သေဘာေပါက္လိုက္ပါေတာ့တယ္ ။
"ဟုတ္ကဲ့အမ ေက်းဇူးပါဘဲေနာ္။"

ကေလးေလး က သူ႕သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ကစားခ်င္ဆက္သြယ္ခ်င္ေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေၿပာေသာကခ်င္စကားကိုရေအာင္သင္ခဲ့သည္ေနမည္။ ဒါမွ သူနဲ႕အတူတူကစားႏုိုင္မည္ေလ။
တစ္ခါတစ္ခါၾကလွ်င္သင္ေပးမွတတ္သည္ ဆိုေသာ အခ်က္ ထက္ ပတ္၀န္းက်င္ကေနသင္ယူသြားၾကသည္ဆိုေသာ အခ်က္ကိုေလ့လာလိုက္မိသည္။
ငယ္ငယ္ ဒီအ၇ြယ္ေလးႏွစ္က ဘာသာစကားေလးမ်ိဳးကို က်ြမ္းက်င္စြာတတ္ေၿမာက္ေနသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးအံ့ၾသစရာပင္။
ဒီကေလးဟာ ဘာသာစကားမ်ားကိုတတ္က်ြမ္းတတ္ေၿမာက္လြယ္ေသာ ဦးေႏွာက္အပိုင္း မွာဖြံၿဖိဳးေနေသာေၾကာင့္ၿဖစ္မည္။

ဆရာမေလးလည္း ေကာက္ခ်က္္ခ်လိုက္ပါတယ္ ကေလးေတြကိုသင္ေပးေနသည္ထက္ သူအပိုင္းမွလည္းဒီကေလးေလးမ်ားစီမွေလ့လာစရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနေသးပါလားဆိုတဲ့အေတြးႏွင့္ သူ႕ေလာကေလးတြင္ ေလ့လာရင္းသင္ယူရင္း ေလ့လာစရာမကုန္ႏိုင္ေသာေလာကၾကီးမွာ သူဆက္လက္ရွင္သန္ေနဦး ေတာ့မည္ပင္ေလ။

အမွတ္တရေန႕ေလး အပိုင္း ( ၄ )

Monday, February 16, 2009

ဒီႏွစ္ေဆာင္းအလြန္ေအးသည္ ေလေအးေအးေလေတြတိုက္လိုက္လွ်င္ အသားေတာင္ပဲ႕သြားမလားထင္ရေအာင္ပင္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးကေတာ့ ဒီႏွင္းမံႈေလးေတြၾကားမွာလမ္းေလွ်ာက္ရသည္ကိုေပ်ာ္သည္။ ႏွင္းမံႈေတြမ်က္ႏွာကိုလာထိသည္ကိုႏွစ္သက္လွသလို ခ်ယ္၇ီပြင့္ေၾကြေတြကိုနင္းရင္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရသည္ ကေတာ့ သူအေပွ်ာ္ဆံုးပါပင္။

သူနာၿပဳဆရာမေလးကလည္း သူႏွင့္အတူတူလမ္းလိုက္ေလွ်ာက္ေပးေလ့ရွိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးဟာတိတ္ဆိပ္ေနသလို သူတို႕ႏွစ္ဦးမွာလည္း
စကားမေၿပာၿဖစ္ၾကဘဲအေတြးကိုယ္စီႏွင့္သာ လွ်ာက္လာၾကရင္း ။
ေက်ာင္းဆရာမေလးက တိပ္ဆိပ္မူကို စတင္ၿဖိဳခြင္းလိုက္သည္။

"ေမာင္ေက်ာက္ခဲတစ္ေယာက္ေက်ာင္းမလာတာၾကာၿပီေနာ္တဲ့။ "

"အင္းဟုတ္သားဘဲ သူမလာတာသံုးရက္ေတာင္ရွိေနၿပီ။ ဟ။။ သူ႕အေမမ်ားေမြးၿပီလားမသိဘူးေနာ္။ "

"ဟုတ္သားဘဲ ဒါေၾကာင့္ကေလးေက်ာင္းမလာတာေနမွာ။ ငါတို႕သြားၾကည့္မွၿဖစ္မည္။ ဘယ္လိုေနလည္းမသိ။ "

"ဒီေလာက္ေအးေနတာ အ၀တ္အစားေတြေကာလံုေလာက္ရဲ႕လားမသိဘူး။
ငါအ၀တ္တခ်ိဳ႕နဲ႕လိုအပ္တာေလးေတြယူလိုက္ဦးမယ္။ ၿပီးရင္သြားရေအာင္။"

ႏွစ္ေယာက္သား လိုအပ္ေသာပစၥည္း၊ ေဆး၊ စားစရာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုယူၿပီးေတာ့ စတင္ခ်ီတက္ၾကသည္။
အဲဒီအမ်ိဳးသမီးမွာ ကေလး ၇ွစ္ေယာက္ရွိသည္္။ ဒါေပမဲ့ကေလးႏွစ္ေယာက္လားဘဲသူႏွင့္အတူရွိသည္။ ေမြးလာသမွ်ကေလးေတြ က အလြန္ေခ်ာသည္ အသားေဖြးေဖြးေလးေတြ။ ၿမင္ၿမင္သမွ်လူေတြကသနားေတာ့ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေခၚေခၚေမြးစားၾကကာ ေက်ာင္းမ်ားထားေပးၾကသည္။အခုေတာ့ ကေလးႏွစ္ယာက္သာသူႏွင့္အတူရွိေနသည္။ ေမာင္ေက်ာက္ခဲမွာအသက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ ေက်ာင္းမေနရရာ။ ဒီေတာ့ ဆရာမေလး က ပဲ ဒီေကာင္ေလးကိုတာ၀န္ယူကာ ေက်ာင္းထားေပးသည္။
သူတုိ႕အိမ္ကိုေရာက္ရန္ ေတာင္ကိုတက္ရသည္ ေတာတန္းေလးကိုၿဖတ္ရသည္။ ေနာက္မွ ေလထန္ကုန္းဟုေခၚရေလာက္ေအာင္ေအးေသာေနရာရွိ မလံုတစ္လံုထရံအိမ္ေလးမွာေမာင္ေက်ာက္ခဲ၏ေနအိမ္ပင္။
အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေက်ာက္ခဲက အိမ္ေရွ႕မွာထိုင္ေနေတာ့
ဆရာမေလးကေမးလိုက္သည္။

"အေမေကာ.."

"အေပၚမွာ... "

အေပၚဆိုလို႕ႏွစ္ထပ္အိမ္မဟုတ္ပါ။ ေၿမဆိုက္အိမ္ ေလွကားသံုးထစ္တက္စာပင္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့........ေသခ်ာတာေပါ့ မီးဖိုေဘးနားမွာေစာင္ပါးပါးေလးႏွင့္အိပ္ေနေသာ မိခင္ႏွင့္ ပုဆိုးအစုတ္ေလးႏွင့္ပတ္ထားေသာ ကေလး ေလး။
သူနာၿပဳဆရာမကေတာ့ ခ်က္ၿခင္းသေဘာေပါက္သည္ သူဘာလုပ္၇မည္ဆိုတာ။

"ရွင့္ကိုဘယ္သူေမြးေပးလည္း.."

"ကိုယ့္ဟာကိုေမြးတာပါ ။ "

"ခ်က္ၾကိဳးဘာနဲ႕ၿဖတ္လည္း.."

အမ်ိဳးသမီးက မ်က္ေစာင္းထိုးၿပသည္။ထရံၾကားမွာထိုးထားေသာ ဘလိပ္ဒါးတစ္ၿခမ္းပဲ့ေလး။

ေက်ာင္းဆရာမကေတာ့ "အမေလးေတာ"့ဟုထေအာ္သည္။

"က်မ မီးကင္ၿပီးမွၿဖတ္တာပါတဲ့ေလ။ "

သူနာၿပဳကေတာ့ ဆက္ေမးသည္ အခ်င္းကုန္လား ၿပစမ္း ဆိုကာသူစတင္လုပ္ေဆာင္ေပးသည္။
ညစ္ပတ္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ကိုယ္လံုးကို လည္းသန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပးစရာရွိတာလုပ္ေပး၊ ပါလာေသာလံုၿခည္မ်ားကိုလဲ၀တ္ေပးၿပီး ေနာက္ ေဆးထည့္ေပးစရာရွိတာေတြဘာေတြလုပ္ကိုင္ေပးေနသည္။
ေက်ာင္းဆရာမေလးကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးအတြက္ စားစရာမ်ား ေသခ်ာၿပင္ဆင္ေပးေနသည္။ ကေလးေလးကေတာ့ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးအိပ္ေနသည္။ ကေလးေလးမွာေတာ့ မီးဖိုေဘးနားတြင္ဆိုေတာ့ေႏြးေနသည္ထင္သည္။ ဒါေပမဲ့ေမြးၿပီးကတည္းက သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးထားပံုမရေသး ညစ္ပတ္ေနသည္။
ဆရာမေလးႏွစ္ေယာက္ေမြးခန္းေရာက္သြားသလားပင္ ပစၥည္းမစံုမလင္ႏွင့္ အစဥ္ေၿပေအာင္လုပ္ေပးခဲ့ၾကသည္။

ေလတၿဖူးၿဖူးတိုက္ေနရာကိုပုဆိုးေလးႏွင့္ကာ ထားေသာေၾကာင့္ဆရာမေလးမွာဂရုဏာသက္၍ ေမးလိုက္သည္

"မခ်မ္းဘူးလာဟင.္..."

မခ်မ္းပါဘူးတဲ့....

ဒီလိုအခ်ိန္မွာသူမ၏ ေယာက္်ားကဘယ္ေရာက္ေနသည္မသိ။

"ေယာက္်ားေကာ.."

"သူလားဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အရက္ဆိုင္သို႕မဟုတ္ ဂ်င္ဆိုင္မွာရွိေလာက္တယ္။"

ေတာ္ေတာ္ေလးကိုေအာခ်လိုက္သည္။ ေလာကဒဏ္ကိုၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ေနေသာအမ်ိဳးသမီးကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးခ်ီးက်ဴးလိုက္ၾကတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဆရာမေလးတို႕ႏွစ္ေယာက္လည္း မွာစရာရွိတာမွာ၊ လုပ္ေပးစရာရွိတာလုပ္ေပး၊ ေနာက္ဆံုးပိုက္ဆံအနည္းငယ္ကိုလည္း ေမာင္ေက်ာက္ခဲလက္ထဲထည့္ခဲ့ရင္းၿပန္ခဲ့ေတာ့သည္။
မိန္းမလက္ထဲမထည့္ရဲ ေတာ္ၾကာေယာက်္ားအတြက္ အရက္ဖိုးၿဖစ္ေနလိမ့္မည္ေလ။

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္အၿပန္လမ္းမွာေတာ့ မၿပည့္စံုၿခင္းဘ၀တစ္ခုရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းေလးတစ္ခုကို ေတာ့ ရင္နာလွေပမဲ့ ေတြ႕ၾကံုခဲ့သမွ်ကို ဟာသေႏွာ၍ၿပန္ေၿပာင္းေၿဖရင္း ၿပန္လာၾကကာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ဦးရဲ႕ရီသံေတြပ်ံ႕ေနပါေတာ့တယ္။

အမွတ္တရေန႕ေလး အပိုင္း ( ၃ )

ဒီလုိတနဂၤေႏြဆိုရင္ ဆရာမေလးႏွစ္ေယာက္ ရြာထဲ၇ွိအိမ္ေတြကိုေလွ်ာက္လည္ေလ့ရွိသည္။ ဒီလိုေလွ်ာက္လည္ၾကရင္း ေက်ာင္းဆရာမေလးမွ သက္ဆိုင္ရာမိသားစုေလးမွာရွိတဲ့ ကေလးမ်ား၏ ပညာေရးအေၾကာင္းမ်ားကို ေၿပာၿပသည္။

သူနာၿပဳဆရာမေလးကေတာ့ က်န္းမာေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကိုေၿပာၾကားေပးသည္။ ဒီလိုႏွင့္မိဘမ်ားႏွင့္ ပိုမိုရင္းႏွီးလာသည့္အတြက္ ကေလးပညာေရးမွာလည္း တစ္ေန႕တစ္ၿခားေအာင္ၿမင္လာသလို က်န္းမာေရးအပိုင္းလည္း လုပ္သင့္လုပ္အပ္ေသာအခ်က္မ်ားကို ေၿပာၾကားရာတြင္ မိဘမ်ားမွာလက္ခံလာၾကသည္။

သူ႕ေစတနာ ကိုယ့္ေစတနာေပါ့ေလ။
့ ဒီလိုအိမ္လည္ရင္း တစ္ခါတစ္ေလ ေဆးလည္းတစ္ခါတည္းကုခဲ့ၾကေသးသည္။

အိမ္တစ္အိမ္ေရာက္ေတာ့
လူမမာတစ္ေယာက္အိပ္ယာေပၚလဲေနသည္။ ဘာၿဖစ္တာလည္းေမးေတာ့ အိမ္ရွင္မ်ားမွာမ်က္ေစ့မ်က္ႏွာေတြ ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ေၿပာၾကသည္။ အဲလိုလည္းၾကားေရာ ေက်ာင္းဆရာမေလးမွာ ဖင္တစ္ၾကြၾကြႏွင့္ပင္။ သူနာၿပဳဆရာမကေတာ့ လူမမာ၏လက္ကိုေတာင္ကိုင္လိုက္ရင္း အားေပးစကားေတြေတာင္ ေၿပာေနလိုက္ေသးသည။္
အလြန္မွ ေၾကာက္တတ္ေသာ ေက်ာင္းဆရာမေလးက အဲဒီအိမ္မွ အၿမန္ၿပန္ရန္ ေလာေဆာ္ေလသည္။
ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာတဲ့အထိ သူနာၿပဳဆရာမ က လူမမာကိုအားေပးစကားေတြေၿပာၿပီးမွ ၿပန္ခဲ့သည္။

ေနာက္လမ္းေပၚလည္းေရာက္ ၾကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးက ေၿပာတယ္

မင္းကြာ ေနာက္အဲလိုလူမမာေတြဆီမသြားပါနဲ႕တဲ့ေလ။မေတာ္..........

သူနာၿပဳဆရာမေလး ကၿပန္ေၿပာလိုက္တာကေတာ့

ဒီအိပ္ခ်္အိုင္ဘီ ေရာဂါၿဖစ္ေနတာ အၿပစ္မဟုတ္ပါဘူး၊ သူငယ္ခ်င္း ဒီလိုေရာဂါရွင္ေတြမွာ အၿပစ္မရွိပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြရဲ႕ လြဲမွားတဲ့အေတြးအေခၚေတြက အဲဒါဘဲ ငါ့ရဲ႕ အယူအဆကေတာ့ လိင္ဆက္ဆံမူၿပဳတာဟာ အၿပစ္ၾကီးတစ္ခုဆိုရင္........

လူတစ္ဖက္သားကို အႏိုင္က်င့္ေနတဲ့လူေတြ။ မတရားစီးပြားရွာေနတဲ့လူေတြ။ ဆင္းရဲသားေတြဆီက ေနဒၿမတိုက္ေနတဲ့လူေတြ၊ လူတဘက္သားဘ၀ပ်က္ေအာင္လုပ္တဲ့လူေတြကေကာကြာတဲ့။

ငါတို႕တစ္ေတြရဲ႕ႏွစ္သိမ့္မူကိုလိုအပ္ေနတဲ့ ဒီလိုလူေတြကို မင္းၿပစ္ထားမွာလား ဒီလိုလူေတြဆီကလည္း ငါတို႕မကူးဆက္ႏိုင္ပါဘူးေလ။ ဒါသူတို႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးမွာ ႏွစ္သိမ့္မူ သူတို႕ကိုအားေပးမူေလးေတြသာလိုအပ္ပါတယ္။

အင္းပါ ငါလက္ခံပါတယ္ ဒါေပမဲ့မင္းအတြက္ငါကစိုးရိမ္တာပါဟာ။

ေက်းဇူတင္ပါတယ္။ ငါတို႕တပ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ေန ငါတို႕ ၾကိဳးစားၾကရေအာင္ေလ သူငယ္ခ်င္း လူ႕ဘ၀သက္တမ္းတိုတိုေလးမွာ အခ်င္းခ်င္းေဖးမမူ၊ တစ္ခါတစ္ေလ အားငယ္ေနသူရဲ႕ပခံုးေလးကိုကိုင္ရင္းစကားေလးေၿပာသည္ ပဲၿဖစ္ၿဖစ၊္ လက္ကေလးကိုကိုင္ရင္းပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ေနာက္ဆံုးကြာငါတို႕ရဲ႕ စကားလံုးတစ္ခုေလးနဲ႕တင္ လူ႕ဘ၀တစ္ခုကိုေၿပာင္းလည္းေစႏုိင္သလို ေရွ႕ဆက္ရမဲ့ဘ၀အတြက္ ခြန္အားေလးရရင္ကိုဘဲ ဘယ္ေလာက္အၾကိဳးရွိသလဲသူငယ္ခ်င္း.. မင္းဘယ္လိုသေဘာရသလဲ။

အင္း.....

အၿပန္လမ္းမွာေတာ့ တိတ္ဆိပ္ေနေပမဲ့ သူတို႕ႏွလံုးသားမ်ားမွာေတာ့ သူတစ္ပါးအတြက္ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာ မီးေတာက္ကေလးေတြ ေတာက္ပေနပါတယ။္

အမွတ္တရေန႕ေလး အပိုင္း (၂ )

Sunday, February 15, 2009

ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားလာၿပီ တစ္ၿဖည္းၿဖည္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားဦးေရ တိုးလာလိုက္တာ အေယာက္တစ္ရာေက်ာ္သြားၿပီ ဒီ၇ြာမွကေလးမ်ားတင္မက ၇ြာနီးစပ္ေတာ္ေတာ္လွမ္းကပါ ကေလးေတြပါလာသည္။

ဆရာမေလးႏွင့္ သူနာၿပဳမေလးတို႕ႏွစ္ေယာက္ အေတာ္ေလးေတာ့ ေပ်ာ္သည္။ အေတာ္ေလးလည္းပင္ပန္းလွသည္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း စိတ္မအီအသာ ၿဖစ္တတ္ေသးသည္။

လူက ပင္ပန္းလာလွ်င္ေဒါသဆိုတာၿဖစ္ေပၚတတ္သည္။စိတ္မရွည္မူေလးေတြပါပါ လာတတ္သည္။
အဲလိုဆိုေတာ့ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္မွာ စိတ္မေပ်ာ္ရြင္စရာေလး ကေန ကသိကေအာက္ၿဖစ္လာသည္။
ႏွစ္ေယာက္သားသတိၿပဳမိသည္။သူတို႕စိတ္ေတြသိပ္မၾကည္ေတာ့ဘူးဆိုတာကိုပါ။

တစ္ေန႕ ဆရာမေလးႏွင့္ သူနာၿပဳဆရာ မေလးတို႕တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ဒီလိုစိတ္ထဲမွာၿဖစ္ေပၚတတ္တာ ဘာေၾကာင့္လည္း၊ ဒီလိုမၿဖစ္ေအာင္ဘယ္လိုထိန္းရင္ ေကာင္းမလည္းေနာ္ဆိုရင္းစဥ္းစားၾကတယ္။

ႏွစ္ေယာက္သားစတင္တုိုင္ပင္ၾကရင္း အေတြးတစ္ခုေပၚလာသည္။ ဆရာမေလးကေၿပာသည္ ငါတို႕မနက္တိုင္းအလုပ္မစခင္ တရားထိုင္ရေအာင္။ ငါ့ဘ၀မွာစံတင္ထားတဲ့ ဂႏၵီဆိုရင္ၾကည့္သူေတာင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ရႈပ္ေနပါ့ေစ တစ္ေန႕မွာ နာ၇ီ၀က္ေလာက္ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ဆိုၿပီး တိတ္ဆိပ္စြာေနတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြၿပန္စဥ္းစားတယ္ အဲဒီကေန စိတ္ဓါတ္ ခြန္အားတစ္ခုကိုသူရတယ္ေလ။

ငါတို႕ကသူ႕ေလာက္ေတာ့ အလုပ္မရႈပ္ဘူး ဒါေပမဲ့စိတ္ဓါတ္ခြန္အားတစ္ခုေတာ့လိုအပ္တယ္ ငါတို႕မနက္ေစာေစာထမယ္ တရားထိုင္မယ္ေနာ္ဆိုကာ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႕စတင္ၾကတယ္ သူတို႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကတစ္ပါးသူအတြက္ဆိုတာဘဲရွိေနေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြဘယ္ လိုဘဲနစ္နာပါေစ။ ၾကိဳးစားထတယ္ ေနာက္ၾကိဳးစားၿပီး တရားထိုင္ရင္း ခြန္အားေတြကိုရယူခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီေန႕မွစ၍သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ေဒါသကိုလည္းထိန္းတတ္လာခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ရဲ႕ အၿပံဳးမ်ားမွာလည္းအရင္ထက္လွပလာလို႕ တစ္ပါးသူအတြက္အားေဆးတစ္ခြက္ပင္ ၿဖစ္ေစေတာ့သည္။

အမွတ္တရေန႕ေလး အပိုင္း ( ၁ )

၇ြာတစ္ရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာမေလး ရယ္ သူနာၿပုဆရာမရယ္ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေန႕အခ်ိန္ဆိုရင္ သူနာၿပဳဆရာမ ကေက်ာင္းစာေတြကိုလာကူသင္ေပးသလို ညေနေက်ာင္းဆင္းၿပီးရင္ သူ႕ေဆးခန္းေလးမွာ ေက်ာင္းဆရာမေလးက သြားကူလုပ္ေပးတယ္။

အ ဲဒီလိုနဲ႕တစ္ၿဖည္းၿဖည္း စာမသင္တတ္တဲ့ သူနာၿပဳကလည္း စာေတြသင္တတ္လာ၊ ေနာက္ ေဆးမကုတတ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးလည္း၊ ေဆးညြန္းေတြေ၇းတတ္လာ ေဆးေတြလည္း ေပးတတ္လာတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္းႏွီးမူကလည္း တိုင္းတာလို႔မရ ညီအမေတြအလားခင္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ရြာလံုးက ဆရာမေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္ခင္ၾကတယ္။

ဒီဆရာမေလးႏွစ္ယာက္ကလည္း တစ္ၿပံဳးၿပံဳး အေပ်ာ္ေတြႏွင့္ တက္ညီလက္ညီလုပ္ေဆာင္ၾကသည္ေလ။ ရည္၇ြယ္ခ်က္ေတြတူလို႕ေပါင္းလို႕ရတာပါ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက လည္း ဒီဆင္းရဲတဲ့ ရြာသူေတြကို ဘယ္လိုကူညီ၇မလည္းဆိုတဲ့စိတ္ဘဲရွိတယ္ေလ။

ဘြဲ႔ရလို႔ အလုပ္ထြက္လုပ္လို႕ ပိုက္ဆံကိုအိမ္ပို႕ႏိုင္လိမ့္မယ္မထင္နဲ့ အိမ္ကေန လစဥ္ေငြေတာင္းရသည္။ ကိုယ့္အတြက္သံုးတာမဟုတ္ ေက်ာင္းမွာစာအုပ္ မရွိလို႕၊ ေက်ာင္းလာဖို႕ ေက်ာင္း၀တ္စံုေတာင္မရွိလို႕ ေက်ာင္းမလာႏိုင္သူ ကေလးေတြအတြက္၀ယ္ေပးၿခင္းေတြေလ စသၿဖင့္ေပါ့ေနာ္။

သူနာၿပဳဆရာမလည္းအတူတူပါဘဲ သူ႕အကိုက ဆရာ၀န္ ရန္ကုန္မွာ ေဆးခန္းၾကီး ၇ွိသည္ဆိုေတာ့ လစဥ္ သူ႕အကိုဆီက အလႈခံၿပီးေဆးကို အလကားကုေပးေနသည္။ ရြာသူမ်ားရဲ႕ေက်းဇူးတုန္႔ၿပန္လို႕လာေရာက္ေပးေဆာင္ၾကသည္မွာေတာ့ သူတို႕ၿခံမွထြက္ေသာ သီးႏွံ၊ပန္း၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားပင္။ ဆရာမေလးေတြကေတာ့ အလြန္ ေပ်ာ္ၾကသည္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကိုၾကိဳက္တဲ့ဆရာမႏွစ္ေယာက္ ေန႕စဥ္မမုန္းႏုိင္တဲ့ဟင္းလ်ံေတြကေတာ့ ပန္ထေရြေဖ်ာ္ႏွင့္ ဟင္းရြက္ၿပဳတ္ ပါဘဲ။

ေက်ာင္းဆရာမေလးလည္း ေဆးေတြေပးတတ္ ေဆးေတြဆပ္တတ္လာသလို ေဆးေတာင္က်ြမ္းက်င္စြာထိုးတတ္လာခဲ့သသည္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးမွာ ေဆးနည္းေတြ မည္သို႕ပင္တတ္လာပါေစ ေသြးသံရဲရဲ ေတြၿမင္ရင္ေတာ့ထြက္ေၿပးတတ္သည္။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းေရခ်ိဳးရင္း ေရခ်ိဳးတာ ရိုးရိုးမခ်ိဳး အၿမင့္မွ ဒိုင္ပင္ထိုးသည္တဲ့ေလ ဘယ္လိုၿဖစ္သည္မသိ ေခါင္းမကြဲဘဲေမးကြဲလာသည္။ အဆီေတြေသြးေတြ ငိုတဲ့မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ေဆးခန္းကိုေရာက္လာသည္။ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ၿပာယာခပ္သြားသည္။

ေဆးရံုပို႔ရေအာင္လည္း ေဆးရံုသြားရန္ အလြန္ေ၀းသည္။ သူနာၿပဳဆရာမေလးကေခါင္းေတာ့ေအးသည္ သူမွာလည္း လက္နက္ကရိယာေတာ့သိပ္မစံုလွ။ ခ်ဳပ္ရန္ေတာ့လိုလာၿပီ ဆိုေတာ့ ခ်ဴပ္မွၿဖစ္မည္ ဆိုေတာ့ သူနာၿပဳဆရာမေလး တစ္ေယာက္ထဲမၿဖစ္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးလည္း ရဲ႕ အကူကို ေတာင္းလာသည္။ ေသြးေၾကာက္ေနေသာ္လည္း ဒါက တစ္ေယာက္ထဲမၿဖစ္ေလ ကူရေတာ့သည္။ သူနာၿပဳဆရာမေလးလည္း အစိမ္းခ်ဳပ္ေတာ့ တာပါဘဲေလ။

ခ်ဳပ္ရိဳးတစ္ၿမွင္စတင္ရင္း သူက လိုအပ္သည့္ထိုးေဆးမ်ားလည္းၿပင္၇မည္ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးလက္ကိုခ်ဳပ္အပ္ကိုထိုးေပးလိုက္ရင္း ဆက္လုပ္ဆိုတဲ့သေဘာေလ ဆရာမေလးမွာလည္း ဘာမွေၿပာခ်ိန္မရ ၿငင္းစရာလည္း အခ်ိန္မရွိေတာ့ သူနာၿပဳမေလး ခ်ဴပ္လက္စကိုဆက္လုပ္လိုက္ပါသည္။ သူ႕ေၾကာက္စိတ္ေတြဘယ္ေပ်ာက္သည္မသိ ေနာက္ေတာ့ သူနာၿပဳက ထိုးစရာရွိတဲ့ေဆးေတြထိုးေပးအၿပီးမွာ ေက်ာင္းဆရာမေလးလည္း ကေလးေလးရဲ႕ကြဲေနေသာေမးေလးကို ေသေသသပ္သပ္ေလး ခ်ဳပ္ၿပီးသြားသည္။
အကုန္လံုးၿပီးလုေတာ့ သူနာၿပဳဆရာမေလးက ေက်ာင္းဆရာမေလးကိုၿပံဳးၿပီးၾကည့္ရင္ ငါေတာင္နင့္ေလာက္မသပ္ရပ္ဘူးတဲ့ေလ။

အဲဒီေန႕မွစ၍ ေက်ာင္းဆရာမေလးလည္း ေသြးကိုမေၾကာက္တတ္ေတာ့ဘဲ လက္ေတြရဲလာသည္။ ခြဲစရာလူမမာေတြကိုေတာင္ သတၱိရွိရွိခြဲလာရဲသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္၇ဲ႕ေစတနာႏွင့္အနစ္နာေၾကာင့္ထင္သည္ လူမမာေတြေတာ္မ်ားမ်ား ကဒီေဆးခန္းေလးကိုလာရင္ ဒီ ဆရာမေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အၿပံုးကိုၿမင္ရင္ကို ဘဲေရာဂါတစ္၀က္ ေပ်ာက္သည္ဆိုဘဲ။

သံေယာဇဥ္

ေန႕ေတြရက္ေတြဘယ္လိုဘဲေၿပာင္းေၿပာင္း မေၿပာင္းလည္းႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္အတၱကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မလြန္ဆန္ႏုိင္ပါလားေလ။

ေမ..တစ္ေယာက္ဘာေတြၿဖစ္ေနလည္းေတာ့မသိ သိေနတာတစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ၾကိဳးေတြအားလံုးထဲက ဒီသံေယာဇဥ္ၾကိဳးေလးကို မဖ်က္ႏိုင္ပါ။ ဒီသံေယာဇဥ္ ကအလြန္မွနက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း နဲ့ႏွလံုးသားတစ္ေနရာမွာ ရစ္ပတ္ေနတာပါ။ တစ္ေယာက္ထဲ တိတ္တိတ္ေလးၾကိဳးစားေနၾကည့္တယ္။ မိတ္ေဆြေတြအားလံုးနဲ႕ ေ၀းရာ တစ္ေနရာေလးမွာ တစ္ဦးတည္း ကိုယ့္ကမၻာေလး တည္ေဆာက္ၾကည့္တယ္၊

ဘယ္လိုမွေနလို႕မရ ဟို နက္ရိုင္းတဲ့တစ္ေနရာကေန အသံေတြေပးေနတယ္။
ေမ...မင္းကိုယ္ကိုကိုယ္မင္းညာေနတယ္။ မင္းသံေယာဇဥ္ၾကိဳးကိုတစ္ကယ္ၿဖတ္ႏုိုင္လို႕လားတဲ့
ဒီေမးခြန္းေတြက တြန္းအားေတြေပးလို႕ ေပါက္ကြဲေစတယ္။

ၿဖဴစင္စြာရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ ဘေလ့ာေမာင္ႏွမေတြဆီကိုၿပန္လာေစတယ္။ ဒီၾကိဳးက ဘာနဲ႕မွ မတူ ခ်ည္ေႏွာင္ေစလို႕ေလ။